Party like a Victorian Aristocrat!

Lieve kenissen, vrienden en familie,

Ondertussen zitten we al in Chiang Rai (met een goed toetsenbord C:) en zijn we niet zo ver verwijderd van ons derde land: Laos. Het is al een tijdje geleden dat we iets van ons hebben laten horen dus zet je schrap voor een fors verhaal.

Nadat we Pai hadden verlaten kwamen we aan in Chiang Mai waar we de tweede dag het blog omtrent Pai hebben geschreven, echter kwamen we al aan de avond daarvoor en we vielen midden met onze neus in de boter; een enorme nightmarket. De nightmarket was een enorme kakafonie van kraampjes, eten, artiesten en vooral heeeeel veel mensen. Gelukkig ben ik lang en kon ik overal overheen kijken :) De nightmarket zelf is gewoon immens en na een half uur kwamen we aan bij een soort van food court bij een tempelcomplex. Hier hebben we gegeten (een week later nogmaals) wat erg bijzonder is omdat je de monniken mantra's hoort opzeggen terwijl je lekker aan het eten bent en er om je heen overal commercie is. Guesthouse was overigens makkelijk gevonden daar we vantevoren er een paar hadden opgezocht, de eerste was vol en de tweede (met zwembad) had nog wel een kamer. 

De tweede dag in Chiang Mai hebben we niet veel gedaan. We wilden eigenlijk naar de Chiang Mai canyon gaan maar Daila voelde zich niet zo lekker. Vervolgens hadden we het plan gevat om naar de Wat Dot Suthep te gaan maar dit lukte niet omdat de tuk tuks ons belachelijke bedragen vroegen. Dus hebben we maar de was gedaan en het blog geupdate. Die avond nog Tom gemeet die we in Bangkok hadden leren kennen. Tom had in Lopburi Nina en Matt ontmoet en was daarmee verder gereisd. Die avond plannen gemaakt voor de volgende dag want we wilden nog steeds naar de Chiang Mai Canyon!

De derde dag gingen we dus naar de Chiang Mai Canyon. Een oude verlaten groeve welke gevuld was met water. De thai zelf komen er niet omdat er drie westerlingen zijn gestorven (redenen onbekend) en omdat ze denken dat het er spookt. De Chiang Mai Canyon is dus een groeve van 40 meter diep dus als je erin springt is het vrijwel onmogelijk om de bodem te raken, dit deden dus veel mensen waaronder wij. Met zijn zessen (Tom, Nina, Babette, Matt en wij) hebben we daar vrijwel de hele middag gerelaxed en van het water genoten. Het is ten opzichte van enkele jaren terug en vooral n.a.v. enkele doden aangepast en er is professionele bewaking ingeschakeld. Op meerdere punten zitten lifeguards dus don't worry - het ergste wat er kon gebeuren is dat er iemand anders op je sprong. Die avond was de opening van het Loy Krathong festival wat in het noorden tegelijk werd gevierd met het Yi Ping feest (licht festival). Bij de Thapae gate waren er processies van alles en nog wat en veel meer dingen waar we geen weet van hadden want we hadden geen puf meer om erheen te lopen, dat zouden we de volgende dag wel zien wanneer het festival echt plaatsvond!

25 november hebben we niet veel gedaan behalve zwemmen in het zwembad, schrijven in het boekje, uitslapen en veel lezen. In de avond zijn we gaan eten bij een biologisch restaurantje en zijn daarna vlug doorgegaan naar de thapae gate en verder om lantaarns op te laten en krahtongs in het water te laten. We hadden zelf een grote lantaarn gekocht want meer lucht = meer warme lucht en dus meer lift. Dit was erg fijn want onze lantaarn ging erg snel hoewel schuin de lucht in, helaas konden we hem niet ver volgen want we werden snel opgeschrikt door een lantaarn met een vuurpijl eraan die snel mijn kant opging. Na deze net aan te hebben ontweken waren we onze eigen lantaarn kwijt :( Hopelijk kwam hij ver want het schijnt geluk te brengen! Vervolgens liepen we rustig in tempo slak naar de waterkant (een enorme mensen massa en mensen willen er doorheen met een auto = een slecht idee). Hier lieten we onze krathong in het water en hoewel hij een goede richting had brak de mast gemaakt van wierook snel af. Hierdoor werd hij wel richting de vaargeul geduwd en we hopen dat de krathong ver is gekomen want ook dit brengt geluk. Hierna hebben we de lokale markt afgestruind voor mango's en nog meer lekkers en hebben we ons geluk geprobeerd in een Thaise schiet tent. 20 baht voor 11 dopjes voor een luchtdrukgeweer is niks! Helaas hebben we ons resultaat van bij Mars en Mercurius (Eric's leger club) niet kunnen herhalen en we gingen met lege handen naar huis :(

Liefs Remco,

De volgende dag wilden we (voor de tweede keer) naar de tempel van Doi Suthep, maar we waren wat laat en de Oostenrijkse jongen die ook al zat te wachten was niet genoeg om de hele bus te vullen – we moesten minstens met zes of acht zijn of anders koste het belachelijk veel geld! Na een beetje twijfelen toch maar geen scooter gehuurd en hebben we maar bagels gegeten en een andere tempel bezocht (Wat Chedi Luan). We zijn ondertussen 'specialisten' op het gebied van ruines en tempels, maar degenen in Chiang Mai waren in een bijzondere ‘Lanna style’  die we nog niet hadden gezien dus dat was wel interessant. Ook was er een meditatiesessie in de tempel bezig waar we mochten bijzitten, erg bijzonder!

Die avond hadden we afgesproken met onze vrienden uit Pai en wat aanhang om een pub quiz in de ‘UN Irish Pub’ bij te wonen (en te winnen natuurlijk...) maar door het staartje van Loy Krathong ging deze helaas niet door en hebben we maar bier en whiskey gedronken. Ook nog een optocht bijgewoond ter ere van Loy Krathong met allerlei wagens die niet erg snel gingen, maar wel mooi waren om te bekijken. Als het lukt zal ik een kort filmpje ervan uploaden!

De dag erna zijn we vroeg opgestaan om scooters te huren en met twee jongens waarmee we ook naar de Canyon waren geweest helemaal naar het National Park ‘Doi Inthanon’ te rijden. Gelukkig waren het betere scooters dan diegenen die we eerder hadden gehuurd, want die hadden erg dunne bandjes en waren heel instabiel. Dit park bevat de hoogste piek van Thailand (Doi Inthanon betekent ook zeer origineel ‘hoogste berg’) van 2565 meter hoogte. We hadden misschien een klein beetje onderschat hoe ver dit rijden was vanaf Chiang Mai en de weg was in het begin erg saai rechtdoor maar eenmaal aangekomen in het park was het heel erg mooi!  We hadden nog wat kleine probleempjes aan het begin van het park omdat het voor Thai slechts 30 Baht kost en ze 300 Baht toegang voor buitenlanders vragen– je wordt hier eigenlijk altijd wel afgezet als buitenlander, wat ook niet zo heel erg is omdat het allemaal zeer goedkoop is, maar een verschil van 10x de prijs is wel erg overdreven! Deze prijs werd in dit geval opgelegd door de overheid, maar als je hier wat van zegt krijg je direct argumenten dat ‘het park onderhouden moet worden’. Het was totdat Remco in discussie ging met de parkwachters en er meer Thai kwamen die wel Engels spraken dat we ons verstaanbaar konden maken. Het kwam er op neer dat wij rijke europeanen waren en het wel konden betalen. Na nog wat juridisch geblaat in de hoop ze over te halen bleek het sleutelwoord heel simpel het woord student te zijn. Opeens was er korting mogelijk en mochten we voor de helft van de prijs (150 Baht in plaats van 300 naar binnen). Time well spent!

De weg in het park was weer erg steil, maar gelukkig heb ik maar een klein stukje hoeven te lopen. Ook hebben we een wilde aap gezien – ik schrok me dood toen ik even naar het toilet ging en de aap op zijn achterpoten om het hoekje stond! Maar ook wel weer grappig. Daarnaast hebben we een hele mooie waterval bezocht, heel erg cool! We hadden er nog meer kunnen bezoeken maar het werd langzaam donker en de terugweg was nog lang. Uiteindelijk hebben we die dag 235 km gereden, dus Remco is ondertussen wel een volwaardig scooterrijder, denk ik zo. We hebben de dag afgesloten met cocktails met de jongens en nog wat anderen bij “Zoe in Yellow”, waar we een half uur later uit werden geschopt omdat het twaalf uur was en ze dan al dicht gingen – dat hadden we niet verwacht!

De dag erna weer geprobeerd naar Doi Suthep te gaan en weer gefaald (we waren weer te laat...) dus maar weer rondgelopen, weer een andere tempel (Wat Phra Sing) gezien en wat gegeten op de Saturday Night Market waarna we naar de film zijn gegaan (The Hunger Games). Het was nog lastig te vinden in een doolhof van een Mall maar de Thaise reclames waren erg grappig en we moesten natuurlijk staan voor het volkslied en erg vredelievende filmpjes en foto’s van Koning Bhumibol, wat wel weer een ervaring was.

De laatste hele dag in Chiang Mai zijn we naar een Olifantenpark gegaan, en dat was heel erg leuk! Het was nog wel een ervaring om er daadwerkelijk te komen omdat bussen er niet stoppen en de bussen die er incidenteel stoppen al vol waren.. we moesten dus een local bus nemen waarvan we van te voren al waren gewaarschuwd dat hij niet zou stoppen bij het park maar we wilden echt heel graag en dachten de buschauffeur wel te kunnen omkopen – of iets. Eenmaal in de bus en aan het begin van de rit werden onze vragen om te stoppen bij het park vertaald door iemand uit de bus die Engels kon, wat de twee chauffeurs blijkbaar niet konden – maar weigerden ze te stoppen! Dat was wel een beetje problematisch omdat we dan 30 km weer terug zouden moeten, wat er veel geld en vooral tijd zou innemen en we alle leuke onderdelen uit het park zouden missen omdat het al vroeg dichtging. We zaten echter vast in de bus, dus hebben we onze tijd besteed aan plannen smeden die ons uit de bus zouden kunnen krijgen (boos worden, heel hard muziek gaan draaien, overgeven...) waarbij we voor de meeste van onze plannen slechts een boete zouden krijgen. Uiteindelijk besloot ik maar het eerste te doen, hoewel het lastig is om ruzie te maken met mensen die je niet kunnen verstaan en ik er ook niet echt zin in had. Toen we in de buurt van het olifantenpark waren besloot ik echter nog eenmaal heel aardig (maar een beetje dwingend) te vragen of we er echt niet uitkonden (er was namelijk wel gewoon een stop, maar ze zeiden dat het er niet was en het te ‘gevaarlijk’ was om te stoppen!) en.. toen stopten ze! Ze waren niet blij maar ze stopten wel dus hebben we ze uitgebreid bedankt (ze keken erg nors) en de bus uit gesprongen. Het olifantenpark was heel erg leuk! We hebben gekeken hoe de olifanten werden gewassen, de olifanten mais en bamboe gevoerd (zo leuk!) op de foto met heeele lieve baby olifanten en een show gezien waarin olifanten de vlag konden hijsen, boomstammen gingen verslepen (zo werden ze vroeger aan het werk gezet) en achter elkaar liepen terwijl ze met hun slurf de staart van de volgende olifant vastpakten zoals in Jungle Book. We waren per se naar dit olifantenpark gegaan omdat dit als het meest diervriendelijkst staat aangeschreven, het door de overheid wordt beheerd en het het enige olifantenziekenhuis van Thailand heeft waar zieke olifanten (die bijvoorbeeld op een mijn zijn gestapt, zo zielig) worden opgelapt voor zover het kan. We hebben dus ook het ziekenhuis bezocht en hele kleine mini olifanten die net waren geboren – en op een olifant gereden! Het was heel awesome, we gingen ook door het water en zijn naam was Pooh. Het was een mannetje, want hij had slagtanden! (en de vrouwtjes van de Aziatische olifant hebben geen slagtanden...). Helaas geen bewijs in de vorm van een foto, want de vrouw die de foto had gemaakt wilde het slechts in een lijstje aan ons verkopen en niet digitaal en ik mocht er ook geen foto van maken... en toen we terug wilden gaan om toch maar nog een keer met onze handen en voeten te onderhandelen was ze al dicht. Heel jammer, maar het was wel heel erg leuk! De terugweg was natuurlijk ook weer een dingetje, want er stopten dus geen bussen... maar na tien minuten stopte er een heel aardig Thais vrouwtje die lang in Duitsland had gewoond en dus een soort Duits kon spreken die ons midden in het centrum heeft afgezet. Erg aardig en gezellig! Beetje jammer dat ik die avond op de Sunday Night Market een slak in m’n soep vond en er een rat in onze kamer was geweest, maar voor de rest een geslaagde dag haha.

De volgende dag hebben we de bus gepakt naar Chiang Rai, die iets voller zaten dan we dachten zodat we twee uur moesten wachten (maar gelukkig konden we voor de derde keer hele lekkere ‘Fried Basil Rice’ eten bij ons vaste restaurant in de buurt van het busstation). Aangekomen in Chiang Rai besloten we maar gelijk door te gaan naar Mae Salong, wat 7 km van de grens met Myanmar ligt – heel hoog in de bergen en heel mooi! Het dorp zelf is gesticht door de leider van een van de vergeten legers van de nationalisten van China (de tegenhangers van Mao Zdong). Overal is de Chinese invloed nog te zien en te proeven. De local bus zette ons echter af bij een T-splitsing waarna we een beetje problemen hadden met de songthaew omdat die alle locals in een bus stopte waar wij niet inmochten (eerst ging het wel naar Mae Salong, toen niet...) en vervolgens ons 500 baht vroeg. Er stonden twee Spaanse meisjes verderop die ook geen 500 baht wilden betalen, waarna de chauffeur uiteindelijk omlaag ging naar 400 (100 pp). Hij was echter niet zo aardig en we wilden eigenlijk nog lager, maar net toen we hadden besloten dan maar 100 pp te betalen had een van de spaanse meisjes een auto te pakken die ons wel een heel stuk wilde brengen. In de achterbak van een truck zaten we vervolgens met z’n zevenen en wat backpacks opgepropt voor de komende 30 km de bergen in, maar het werkte wel en uiteindelijk hoefden we slechts de laatste 3 km te lopen! Dus dat was wel chill. Het was echt heel erg mooi, heel veel thee en koffie plantages (en ja, [vroeger] groeide er ook opium :p). Eergisteren een wandeling van 14 km gemaakt die heel erg mooi was en de volgende dag een beetje rustig aan gedaan. Vandaag zijn we net aangekomen in Chiang Rai en hebben we maar gelijk de ‘White Temple’ bezocht, die naar mijn mening een beetje teveel van het goede was maar op zich wel mooi. Morgenochtend gaan we vroeg via Chiang Khong naar Huay Xai, waar we een slowboat van twee dagen (erg langzaam dus..) naar Luang Prabang nemen. We moeten wel een klein beetje opschieten omdat we met oud en nieuw in Siem Reap willen zijn! Maar we zien wel hoe het loopt.

Liefs, Daila.