About never ever taking trains, Hangoverstyle Rooftopbars en taking selfies in which you don't fit!

En dan zitten we ineens ìn de reisblog van Remco & Daila….

We zijn alweer even thuis en zijn bijgekomen van onze prachtige reis ter ere van ons 25 jarig huwelijk naar Myanmar... Hierbij een korte introductie…. Eric en ik zijn onze reis begonnen in Yangon waar we 4 dagen zijn gebleven om even te acclimatiseren, te wennen aan de warmte en het zalige stressloze ritme van dit land.
Wat een bijzonder land, zulke lieve, gastvrije mensen, allemaal even vriendelijk. De eerste dag kwam die mentaliteit als boodschap al tot ons: ‘Money is not a relation’. We hebben genoten van alle highlights van Yangon, waarna we vervolgens doorgereisd zijn met een 15 uur durende treinreis naar Mandalay waar we gedurende de reis van links naar rechts, van voor naar achteren, en van boven naar beneden door elkaar werden geschut. We konden dus niet echt de slaap vatten, maar die enorme ervaring van shaken-and stirred wilden we niet missen. Na 3 dagen Mandalay, waar we het Royal Palace en 4 prachtige tempels hebben bezocht, zijn we doorgereisd naar het Hill station Pyin Oo Lwin waar we een tocht hebben gemaakt naar een prachtige 3-staps waterval en we via een heuse jungle tocht de bergen op naar boven zijn geklommen.
Daarna doorgereisd naar Bagan, waar we na 2 dagen Daila en Remco zouden ontmoeten…..
En toen was het zo ver: de dag dat we na 3,5 maand onze Daila en Remco eindelijk weer in onze armen konden sluiten….. ’s Morgens om 5:45 uur zaten we vol verwachting voor het guesthouse al helemaal klaar in afwachting hoe, wat en wanneer ze aan zouden komen…..en daar om 6:00 uur (precies op tijd) stopte er een taxi met daarin, ja hoor… Remco en Daila! Het was best even spannend….. zouden ze veranderd zijn na hun zelfstandigheid en ervaringen van de afgelopen maanden ….. maar niets daarvan…. het waren onze eigen Daila en Remco!!!
Wat een feest om ze weer te zien…
Na alle omhelzingen gaf Daila aan dat ze de zonsopkomst vanaf de pagodes (tempels) wilde meemaken (dit is zoals we haar kennen… ze wilt namelijk niets missen)…..dus tassen in onze kamer gedumpt en moeders fietsen geregeld en daar zaten we dan om 6:30 uur op de fiets op zoek naar een pagoda (tempel) waar we naar boven konden klimmen voor het beste uitzicht… (ik had dit niet geheel voorbereid) maar na enig zoeken hadden we er één gevonden… Het was prachtig en ik heb - daar de mooiste zonsopgang foto’s ever gemaakt.

Yvette.

Vanaf hier nemen Daila en Remco het blog weer over….

Lieve vrienden, kennissen en familie,

Wij kwamen inderdaad die ochtend vroeg aan, na van Hanoi naar Bangkok te zijn gevlogen, daar vijf uur te hebben gewacht en vervolgens naar Yangon doorgevlogen waar we de hele nacht in een nachtbus hadden gezeten.. en toen zagen we mijn ouders! We hadden alletwee niet bepaald verwacht dat ze wakker zouden zijn, maar toen we allemaal eenmaal wakker waren was het natuurlijk lucratief om gelijk door te gaan naar de eerste tempel. Vervolgens dus maar onze eerste tempeldag gehouden, en hoewel het wel een beetje zwaar was was Bagan zeker de moeite waard! Natuurlijk zijn alle tempels wat minder nadat je Angkor Wat hebt gezien, dat is wel een beetje jammer, maar we konden er natuurlijk alsnog wel van genieten!
De volgende dag tempeldag nummer twee gedaan, waarbij Eric en Yvette naar enkele tempels gingen die ze al hadden gezien, en daarna na heel wat gezellige etentjes en drankjes te hebben gedronken door met de bus naar Kalaw! We kwamen hier heel erg vroeg in de ochtend aan, altijd fijn, maar gelukkig stond er iemand om ons de weg naar ‘Lily’s guesthouse’ te leiden. De volgende ochtend bleek deze ‘Lily’ helaas een oude vrek die ons niet bepaald netjes behandelde, maar in ieder geval was het guesthouse redelijk goedkoop en wisten we met enig gezeur de kamer voor drie met ons vieren te behouden.

Het grote ding om te doen in Kalaw is om in twee of drie dagen naar Inle Lake te trekken, maar omdat we dachten dat dit wat te zwaar zou zijn stuurde ik mijn moeder er die ochtend op uit om een tour operator te regelen waarmee we in de buurt wat konden wandelen. Ze keerde al gauw heel erg enthousiast terug (wat is ze toch geweldig) met een leuke touroperator die wel ietsje meer geld dan de rest vroeg, maar dat was het wel echt waard! Vervolgens hebben we ons laten overhalen om toch de hele tocht van Kalaw naar Inle Lake te doen, iets wat achteraf echt heel erg fantastisch was maar wel zwaar! (Vooral voor de oudjes). (Grapje). De eerste dag vroeg vertrokken en eerst door een bos getrokken, voornamelijk omhoog, en vervolgens door een glooiend landschap met, zoals Amerikanen ons al erg enthousiast hadden gewaarschuwd, veel mais (ze kwamen waarschijnlijk uit Nebraska of Wyoming). De mais was alleen allemaal gerooid, dus het was bij vlagen nogal leeg. Wel hele goede uitleg gehad van onze gids over de pepers en alles wat er groeide, erg interessant! Vervolgens, 30 km verder, geslapen in een heel erg mooi en stil klooster, superlekker gegeten en de volgende dag nog ‘maar’ 20 km gelopen en vervolgens in een boot het laatste stukje over het meer gedaan! Het was echt een hele mooie tocht en ervaring, ook het stuk over het meer! Helaas was dat alweer de laatste dag en moesten mijn ouders bij aankomst bijna alweer vertrekken... dus nog even een gezellig biertje gedronken en toen moesten we alweer afscheid nemen! Dat was wel even zwaar... Remco en ik bleven in Nyaungshwe, het dorpje bij Inle Lake waar we waren aangekomen, om even bij te komen van alles.

De volgende dag de rest van de trip in Myanmar een beetje gepland en wat spelletjes gespeeld met wat Engelsen die we tegenkwamen in een cafe en een welverdiende massage genomen! Grappig was dat de eigenaren van de massageshop waren getrouwd en elkaar hadden ontmoet op Facebook, iets wat je wel als laatste zou verwachten in een land als Myanmar! De volgende dag erna hadden we gepland de bus te nemen naar Hsipaw in het noorden. Op de kaart ziet dit er erg gemakkelijk uit, omdat er gewoon een weg van Nyaungshwe naar Hsipaw gaat, maar omdat deze weg (in ieder geval gedeeltelijk) was afgesloten moesten we geheel rond, via Bagan, Mandelay, Pwin Oo Lwin en vervolgens naar Hsipaw. Dit was natuurlijk erg veel gedoe, maar uiteindelijk hadden we toch maar deze bus geboekt omdat je noordelijker bijna niet komt als toerist in Myanmar en het toch wel leuk was dit noorden te bezoeken. Ik voelde me de volgende dag echter gruwelijk, waarschijnlijk had ik een zonnensteek opgelopen, maar we hadden al geboekt en dus gingen we maar in de bus... waar ik natuurlijk in de eerste tien minuten al twee keer moest overgeven, maar daarna ging het beter. Weer de hele nacht in de bus gezeten (dit is echt een ding in Myanmar, maar de bussen zijn wel verbazingwekkend relaxed!) en 'shaken and stirred' aangekomen in Hsipaw, waar we incheckten in het ‘Red Dragon Hotel’ en de volgende paar dagen vooral binnen in de kamer Supernatural keken. Na wat te zijn aangesterkt de meest slechte (en dure!) scooter gehuurd die we in Azie hadden gehad tot dan toe (ik dacht echt dat het uit elkaar zou vallen) en een beetje rondgecrossed. Eigenlijk kon je in Hsipaw ook hele mooie wandelingen maken, maar na de wandeling van Kalaw naar Inle Lake hadden we wel genoeg van wandelen en hebben dan ook een of ander gek pad naar een waterval voornamelijk gereden, ookal ging het door een begraafplaats + vuilstortplaats + door landerijen + door een waterstroom naar de waterval. De waterval was wel heel erg mooi, en na er een tijdje te hebben gezeten nog even naar wat Hot Springs geweest, het huis van de voormalig monarch van de provincie waar Hsipaw in lag, een pagoda die voor de Nat was opgericht (de ‘spirits’) en een leuk tentje waar we sapjes konden drinken.

De volgende dag de grootste fout van ons leven gemaakt en niet alleen de trein gepakt naar Pyin Oo Lwin (welk gedeelte tussen Hsipaw en Pyin Oo Lwin echt heel erg leuk was!) maar door naar Mandelay. Het eerste gedeelte was prachtig, met heel erg mooi uitzicht en dat wat ooit de langste spoorbrug in de wereld was, het Goteik Viaduct. Een beetje eng, maar wel heel erg vet! Het was een beetje een James Bond viaduct tussen twee bergen, heel erg hoog (en oud) en gedeeltelijk gemaakt in de VS. Aangekomen in Pyin Oo Lwin moesten we echter een uur wachten voordat we verder gingen, waarbij het ondertussen donker was geworden en we zeven uur hebben gedaan over iets wat er met de bus twee uur over doet, in eenzelfde ‘Van-voor-naar-achteren-van-links-naar-rechts-oh-en-ook-nog-op-en-neer-trein’ waar je zo erg uit je stoel werd gewipt dat het niet echt makkelijk slapen was... en dan ook nog eens met een gemiddelde snelheid van 17,3 km per uur (uitgerekend door Remco).
Uiteindelijk (na een lange, lange tijd) kwamen we ‘s avonds om 11 uur in Mandelay aan (we gingen om 9 uur ‘s ochtends weg) dat ondertussen was uitgestorven, want ‘s avonds was er werkelijk niets te doen in Mandelay. Het hotel was dan ook al geheel dicht toen we daar lopend aankwamen, maar gelukkig hadden we een telefoonnummer wat we konden bellen zodat er schoorvoetend wat luiken werden open gedaan. Omdat we eigenlijk constant wel een beetje ziek waren in Myanmar (waarschijnlijk door het erg vette eten) hebben we hier de eerste dag ook niet zoveel gedaan, uiteindelijk ook niet naar het dure en neppe (want.. nagebouwde) paleis gegaan maar wel de blog geupdate (zie vorige update), Mingun bekeken met wat nieuwe Duitse vrienden die werkelijk snelheidsduivels bleken te zijn, zo hard reden ze op hun scooter, waar we de ‘grootste pagoda ter wereld als hij zou zijn afgebouwd’ hebben bekeken (was wel indrukwekkend, alleen de onderste 1/3e laag was gebouwd) met enorme bijbehorende, halfafgebouwde Cinthe’s (half draak, half leeuw). Het gebouw was nogal onderworpen geweest aan enkele aardbevingen wat tot enorme scheuren had geleid. Daarna de op twee na grootste bel ter wereld gezien geluid en onder gestaan (ja, Mingun had heel wat toeristische attracties!), een grote pagoda op Sagaing Hill bezocht en Remco met moeite over de U-bein Bridge gesleept, omdat mijn ouders hier een afbeelding van hadden gekocht en we er wel overheen moesten zijn gelopen. Dus die dag ook nog eens over de langste ‘teak’ bridge ter wereld gestommeld, achter anderen alle mensen aan... woo! De volgende dag weer dezelfde scooter gehuurd en nu naar ‘Worlds biggest book’ gereden, wat eerder een verzameling van tempels met grote stenen inscripties was, en ‘Mandalay Hill’, een tweede nogal dure pagoda op een heuvel. Daarna nog even langs een ‘Skinny Buddha’ gereden, volgens Tripadvisor toch wel echt een Mustsee van Mandalay, en de rest van de middag drankjes gedronken en wachtende op de bus die ons die avond naar Yangon zou brengen. Ook deze tweede keer bleven we echter niet lang in Yangon, want we lieten ons van het ene busstation naar het andere brengen met een taxi om vervolgens de volgende ochtend een bus te pakken naar Ngwe Saung, waar we dus voor de zoveelste keer na 16 uur reizen aankwamen omdat er gewoon geen wegen zijn en je als toerist constant om moest. (Later lazen we dat dit niet zonder reden was, want terwijl we in de trein hadden gezeten van Hsipaw naar Mandalay was er een heel gevecht uit gebroken in een van de dorpjes waar we doorheen kwamen –en niet uit mochten – en waren er handgranaten gegooid en meerdere mensen omgekomen).

Ngwe Saung was aan het strand, zodat we konden zwemmen in de Bengaalse Golf, en een beetje Seafood konden eten, liggen aan het strand en paardrijden, waarbij vooral het laatste echt heel chill was en ik in het vervolg door iedereen werd aangesproken als ‘the girl who rides on horses’. Na enkele dagen teruggegaan naar Yangon (en nu echt!) waar we een best wel fijn hostel uit zochten in de Chinese buurt en hier iedere avond een beetje over de Nightmarket struinden en wat dronken in het kleine, japanse cafetje achter ons hostel. Ook nog een avond naar een rooftop op een hotel geweest, maar er was geen muziek – wel heel mooi uitzicht over de Shwedagon Paya! De volgende dag naar deze beroemde Shwedagon Paya geweest, maar de toegang was voor toeristen zo belachelijk hoog (en voor de bevolking gratis), plus het was allemaal we zo extravagant goud dat we eigenlijk weigerden naar binnen te gaan. Mijn moeder vond echter dat we echt moesten gaan en beloofde het bedrag op onze rekening te storten, zodat we uiteindelijk (een beetje morrend) naar binnen gingen. Het was wel mooi en het was inderdaad wel een echte must see, hoewel je zoveel gefotografeerd werd met locals dat je eerder geld moest krijgen om naar binnen te gaan omdat het meer voelde alsof jijzelf de echte attractie was in plaats van dat gouden ding daarboven. Die middag heel lekker gegeten bij een specialiteitententje en vervolgens het vliegtuig genomen naar.... Bangkok!
Hier kwamen we heel erg laat in ons hostel aan, maar gelukkig had onze goede vriend Matt onze bedden al opgemaakt en konden we de volgende dag gelijk door naar Kanchanaburi. Maar dat zal Remco verder vertellen!

Heel veel liefs,

Daila

Lieve mensen,

    De volgende dag gingen we naar Kanchanaburi waar we het graf van oom/oudoom Benjamin van Genderen zouden bezoeken. In de aanleiding naar dit bezoek heb ik meer en meer informatie verschsranst over de omstandigheden en het hoe en wat van de Death Railway. Deze 415 km lange spoorweg zou van Bangkok naar Mawlamyine aangelegd worden door krijgsgevangenen en Romoesja's (Thaise en Indonesische arbeiders). Dit was nodig daar de geallieerden rond 1942-43 de overmacht hadden op zee en de transporten van de Japanners richting Birma werden getorpedeerd. De Japanners moesten dus op zoek naar een nieuwe manier van transport en vonden dit in de spoorlijn. Vanaf het begin af aan werd zelfs door de Japanners gezegd dat het onmogelijk was
    Hoewel deze arbeiders vrijwillig gingen bleek bij aankomst dat het werk wat zij moesten verrichten zeer gelijkend was aan slavernij. In totaal maakte Japan gebruik (misbruik) van 180.000 Romoesja's en grofweg 60.000 krijgsgevangenen waaronder Benjamin. Onder de arbeiders stierf bijna 50%, dit was onder de krijgsgevangenen een stuk minder doordat zij de beschikking hadden over (Nederlandse ) tropenartsen. In totaal stierven er bijna 13.000 krijgsgevangenen waarvan het merendeel aan het einde van de oorlog stierf omdat de Japanners aan het 'opruimen' waren. Daar waar Nederlandse tropenartsen waren stierf een veel lager % van krijgsgevangen, soms zelfs 0% vanwege de ervaringen die de Nederlandsers hadden opgedaan in Nederlands-Indie. Dit in tegenstelling tot de britten die veel minder ervaring hadden met de rauwe, vochtige en hete omstandigheden.
    Vanuit Bangkok ging onze minivan richting Kanchanaburi en stopte een paar keer onderweg. Bij aankomst 'genoten' van de gebruikelijke taxi chauffeurs en tour verkoper maar we moesten nog bloemen kopen en het kerkhof was op loopafstand en dus vertrokken we te voet op weg naar een bloemenwinkel. Met bloemen onder de arm liepen we de laatste kilometers richting kerkhof en het is raar hoe druk en bezig het om het kerkhof heen is maar dat stilte heerst binnen het kerhof terwijl de wegen eromheen meanderen. Ik denk dat de foto's in dit geval meer zeggen dan wat ik op papier kan zetten dus daar laat ik het maar bij.
Na dit indrukwekkende en toch ook confronterende moment; wat zou er zijn gebeurt als... Liepen we richting dee brug over de rivier Kwai. De pilaren zijn de enige zwijgende getuigen van wat zich hier heeft afgespeeld daar de rest allemaal nieuwbouw is en ironisch gezien de huidige brug gebouwd is door... een Japans bedrijf.
In de avond heerlijk genoten van de nightmarkets *yay* en ik heb eindelijk weer genoeg gegeten en gedronken sinds tijden. Die avond nog genoten van onze eigen Rooftop bar, een voorproefje op morgen! Die ochtend hadden we met z'n drieeen het plan gevat om naar de Floating Market van Amphawa te gaan en naar de Train Market van Maeklong. De eerst stop was Maeklong en helaas, zoals vaker in Azie, had de reparatie van de spoorrails vertraging opgelopen en was er geen trein die door de markt reed. Dit hield ons niet ervan om meteen een Songthaw aan te houden en richting de drijvende markt te rijden. Grappig dat in Azie de kinderen worden geacht op te staan voor 'white' people of falang zoals ze ons noemen. Dit sloegen we echter af en na twee seconden stootte ik alweer mijn hoofd en lag de hele bus in een deuk. Het was echter wel lekker om in de wind te staan je vasthoudend aan een paal terwijl de bus met 80 km/u over de weg scheurt. Ik vraag me af hoe Nederland eruit zou zien als we hier in de trein tegen onze kinderen zeggen 'Kijk! een buitenlander, sta eens op Jan'! Ik denk niet dat de kinderen in NL gehoor zouden geven aan deze oproep. Ik schuif het maar onder het kopje cultuurverschillen.
    Die avond was de laatste avond van Matt in Azie en onze laatste avond (voorlopig! Because we'll be back) in Bangkok. Aangezien we nog geen echte skybar hadden bezocht vonden we na wat gesurf op internet een leuke bar op de 47e verdieping en WOW wat een uitzicht. Het bier was niet eens zo duur, een toren (3L) kostte ons net aan 25 euro en hier kregen we nog een liter gratis bij vanwege een actie. Na hier een paar uur te hebben vertoefd wilden Daila en ik toch nog erg graag naar Khao San road gaan, gewoon om het gezien te hebben. Alle taxi chauffeurs wilden ons echter alleen naar massage barren of clubs brengen (waarschijnlijk krijgen ze hier een commissie voor) en gaven aan dat Khao San road sloot over 30 minuten. We namen de gok en gingen er heen en het feest was nog luid aan de gang. Wat een .. ehm, geen idee hoe je dit beschrijft. Een georganiseerde chaos van bier, etensstalletjes, dubieuze massage salons en heel veel dronken mensen. Na een paar uur hier te hebben gespendeerd was ook de pret hier afgelopen en liep de tent leeg. Terwijl iedereen bezig was om een taxi te scoren scoorden Daila en ik onze eerste Bucket en tot nu toe is het ook onze enigste.. Nadat Daila, Matt en Phinaree (een Thais meisje wat Matt had leren kennen 3-4 maanden geleden) op zoek gingen naar een taxi bleef ik achter de spullen bewakend en binnen no time had ik drie dubieuze vrouwelijke figuren die zich afvroegen of ik mee wilde gaan. Blijkbaar is een 'No I'm waiting for my friends and girlfriend' niet genoeg en ze bleven naast me staan. Gelukkig was Daila niet ver weg en moest nogal lachen om deze situatie. We waren nog niet uitgefeest en daar Phinaree een auto had probeerden we een of ander park in te komen om een komodo draakje (een kleine) te vangen, maar helaas was het park hermetisch afgesloten en dropen we af richting het hotel. Hier afscheid genomen van Phinaree en in het hostel van Matt, daar onze vlucht nogal vroeg zou vertrekken en zijn vlucht naar Engeland later zou zijn. Hier sluiten wij ons avontuur in continental South East Asia zoals Matt zou zeggen, af.
    De volgende ochtend, na 2-3 uur slaap, zijn we gevlogen naar Kuala Lumpur. Een heel andere stad vergeleken met Bangkok. Is het warmer? Dat durf ik niet te zeggen, de stad is in ieder geval een stuk meer leefbaar. Waar Bangkok vol chaos, verkeersdrukte en overal varkenssate zit is Kuala Lumpur groot opgezet met trottoirs waar niet, zoals in Vietnam, de stoep vol staat met scooters. Kuala Lumpur wordt door de Maleisiers ook wel Sin City genoemd omdat men het niet zo nauw neemt met alcohol regelgeving en aanverwante zaken. De dagen in Kuala Lumpur zouden we gebruiken om lekker tot rust te komen en hier hebben we dan ook relatief lang uitgeslapen, vonden we eindelijk weer yoghurt na in Myanmar en Vietnam moeite te hebben gehad dit middel te vinden.
Wat hebben we zoal in Kuala Lumpur gedaan dan behalve niks? Juist bijna niets. We hebben het museum van Maleisie bezocht waar we te weten kwamen dat oorspronkelijk Brunei geacht werd de federatie van Maleisie te versterken maar dat zij dit op het laatste moment hiervan afzagen. Verder bleek dat Singapore tot 1963 lid was van de Maleise federatie en dat ze 'out of the blue' een koning hebben aangewezen :P
De volgende dag heb ik bijna een hele dag gespendeerd in het ziekenhuis Prince Court voor een bloedtest daar ik mij de laatste tijd niet zo lekker heb gevoeld. Op en wat lage glucose spiegel en een te hoge en te laag immuunsysteem was er op de bloedtest niets te zijn. Daila had een wat productievere dag en is naar het museum van Islam gegaan en heeft daar erg veel geleerd over de Islam en is zelfs nog even de nationale moskee van Maleisie in gegaan.
9 maart vlogen we dan al weer naar Jakarta en dat is waar ons volgende verslag over zal gaan.  Daar zullen jullie helaas nog even op moeten wachten.

Liefs Remco en Daila

p.s. Daila is nu met de foto's bezig en die zullen hopelijk vanavond nog online komen