About the Dutch keeping dry feet, drunken Thai building roads and not so secret hot springs.

Lieve vrienden, kennissen en familie,

Na de zes uur durende busreis van Sukhothai naar Chiang Mai, die overigens perfect verliep, waren we in Chiang Mai aangekomen. In Thailand zijn echter twee grote festivals per jaar, en omdat we het ‘Loy Krathong’ (lichtjes) festival graag in Chiang Mai wilden vieren en dit plaatsvindt bij volle maan (dit jaar van 24 tot 26 november) hebben we op het busstation van Chiang Mai maar besloten om weer de bus in te stappen en door te reizen naar Pai. Op die manier konden we eerst Pai zien en dan door naar Chiang Mai, zonder heen en weer te moeten reizen vanuit Chiang Mai. De busstations liggen namelijk nogal ver uit het centrum, dus dan moet je steeds een Tuktuk regelen! En dit was gewoon handiger. We hadden de laatste minivan die die dag naar Pai ging, en dus hebben we, voor het grootste gedeelte in het donker, de 762 bochten en nog eens vier uur in de bus de tocht richting het noorden ondervonden.

Pai was fantastisch! Vroeger was het vooral een uitvalbasis voor hippies, en hoewel de hippies nog steeds aanwezig zijn was het nu vooral heel erg hip(ster). Veel Europeanen, veel Nederlanders ook, maar alsnog ook veel locals en heel erg gezellig! Het is er lekker koel omdat je hoog in de Bergen zit, ‘s nachts zelfs een beetje koud – en dat was ook voor het eerst, want normaal werd je wakker van de verstikkende hitte. Daarnaast was er iedere avond een hele leuke night market waar allerlei lekkere etenswaren, kleding en andere snuisterijen werden verkocht. En natuurlijk nog hele gezellig restaurantjes, cafetjes en hele goedkope cocktails! Dus op en top.

De eerste dag hebben we een beetje rustig aan gedaan en een wandeling gemaakt naar de Wat Phra Mae Yen, een tempel op een berg met een enorme witte, gipsen boeddha die je vanuit de wijde omtrek kan zien. De tempel zelf en de boeddha waren mooi, maar het uitzicht was prachtig!

De tweede dag hadden we eigenlijk vroeger willen opstaan dan we uiteindelijk deden (maar dat was de schuld van de cocktails). We wilden namelijk naar de Mae Yen waterval lopen! Op onze vage, onduidelijke kaart was het maar 7 kilometer en daarnaast een nogal recht pad zonder al te veel bochtjes, dus dat moest te doen zijn. Ja, de eigenaar van het hostel had ons dan wel aangeraden om heel vroeg weg te gaan, maar we moeten natuurlijk ook nog ontbijten en zo kwam het dat we uiteindelijk (pas) tussen half elf en elf uur maar wel volbeladen met water en voedsel richting de waterval liepen. De eerste twee kilometer waren goed te doen, want gingen over een weg, maar vervolgens kwamen we bij ‘Walhalla’ (een soort guesthouse met klein café) en vanaf daar begon het echte werk (en de zeven kilometer). We moesten gelijk al twee keer de stroom oversteken die ook naar de waterval zou leiden, en nadat we dat hadden gedaan eigenlijk ook een derde keer – maar daar liepen we achteraf fout, want we zijn naar aanleiding van de navigatie per ongeluk van het pad af een rijstveld ingelopen! En voordat we het pad weer terug hadden gevonden waren we nat, warm, plakkerig en zaten we onder het gras… Het rijstveld had wel enigzins een pad, maar al gauw bleek dat het pad wat we volgden eigenlijk helemaal geen pad was en zin om terug te gaan hadden we niet. Dus maar weer schoenen uit, weer de stroom over, weer door het rijstveld, proberend het pad te vinden. Uiteindelijk hebben we ons maar een heel stuk door de rivier geworsteld, langs allerlei spinnen en andere beestjes, en toen… het pad! Maar ondertussen was het wel al een uur later, dus dat was jammer. Het pad was echter geen gewoon wandelpad, maar een klein paadje, zo’n kwart meter breed, en ging CONSTANT de rivier over. En hoewel we in het begin nog steeds onze schoenen uitdeden of de tijd namen om de beste stenen uit te zoeken om overheen te springen, moesten we er zo geregeld overheen dat we steeds iets nonchalanter werden en steeds nattere voeten kregen – en dan vooral Remco, want die heft luchtgaten in zijn schoenen. We liepen maar door en we liepen maar door, een paar uur door de jungle, waar we uiteindeljik mensen tegenkwamen die ons vertelden dat het nog minstens anderhalf of twee uur lopen was. Ondertussen was het echter al 2 uur, hadden we al 3 uur gelopen en de navigatie zei ons dat het nog maar een kilometer was! Dus we geloofden ze niet en zijn verder gestruind, steeds weer omhoog, steeds weer naar beneden, steeds weer door het water. Tot we uiteindelijk op de plek kwamen waar de navigatie zei dat de waterval was.. maar daar was geen waterval te bekennen! Het was ondertussen half drie en begon in de vallei een beetje donker te worden. Na aanleiding van het rampverhaal van Esther en mij in de Blue Mountains (“Ik zie een man!...  Ohnee, het is een witte steen…”) wilden we echt niet vast komen te zitten in het donker – en hoewel het officieel pas om vijf uur donker werd gebeurt dat hoog in de Bergen natuurlijk eerder. En dus zijn we toen maar teruggegaan. Op de terugweg zijn we maar gewoon iedere keer door het water gesplasht totdat onze schoenen klotsten van het water, en hoewel we Israeliers tegenkwamen die er wel waren geweest en ons vertelden dat het vanaf de plek waar we teruggegaan waren waarschijnlijk nog maar een uur/half uur was, vertelden we onszelf maar dat we de goede beslissing hebben gemaakt – is het ook hoor, maar toch een beetje jammer als je je eindbestemming niet haalt! Uiteindelijk hebben we over de terugweg maar een uur gedaan doordat we zoveel sneller liepen en waren we ver voor zonsondergang bij Walhalla – waar we toen nog maar twee uur hebben gezeten totdat het werkelijk donker werd en bier hebben gedronken. Maar wel een heel avontuur!

Remco zal verder vertellen over onze scooteravonturen (die geheel goed zijn gegaan en waarbij we echt niet zijn gevallen. Echt niet hoor!)

x Daila

De zware dag van watervallen achter ons latende zijn we rustig opgestaan en waren we eigenlijk van plan om vroeg een scooter te huren en de omgeving te ontdekken. Maar na een zware dag lopen bleek dit toch niet zo’n haalbare kaart.  Eerst hebben we lekkere noodles van de straat gegeten bij een man met witte baard, althans de baard telde vijf hele lange witte haren. Maar goed de noodle soep was lekker en daar waren we blij mee aangezien we na Bangkok nog steeds geen betere  hadden gevonden dan bij ons mannetje op de straat. Deze was dus prima. Het scooter huren verliep vrij gemakkelijk. We moesten een Engels contract invullen en een paspoort achterlaten- in ons geval dus een kopie- en een borg van 1200 baht. Met onze nieuw vrijheid reden we richting de Pam Bok waterval wat zo’n kleine 8 kilometer verderop zou liggen. Daar ik nog nooit op een scooter had gereden besloot ik om eerst niet  harder dan 30 km/u te gaan wat al heel gauw toch wel redelijk langzaam bleek. De weg ernaartoe was echter vrij kronkelig dus harder dan dit ging het in het begin ook niet. De Pam Bok waterval bleek vrij toegangkelijk te zijn en je kon de scooter vrijwel ernaast parkeren. Drie waterniveaus telde deze waterval en alleen de bovenste twee hebben we bekeken. Van de bovenste kon je afglijden maar omdat we naar de secret hotsprings wilden gaan zijn we niet in het water hier gedoken. Iets wat andere mensen wel veelvuldig deden, iets wat niet zonder risico bleek want niet zo lang geleden is er een Amerikaan van de onderste afgegaan en heeft zijn heup, staartbotje, twee armen en nog meer gebroken. Een wonder dat hij nog leefde. Enfin, wij wilden naar de hotsprings en na even onze navigatie te hebben opgestart (lees Iphone) vertrokkken we in omgekeerde richting naar de hotsprings. Onderweg kwamen we nog koppels tegen die vroegen waar de Secret Hotsprings waren, ze waren ernaar op zoek en vroegen zich af of het een hoax was. Wij waren er nog niet geweest maar ik had ze wel al op de navigatie soort van gevonden dus wij hadden vol vertrouwen erin dat het was waar het zou zijn. Die mensen niet en ze haakten af en wensten ons geluk. Na 15 km rijden vonden we dan eindelijk het park waar de hotsprings waren en na betaling van 60 baht mochten we naar binnen (vergeleken met de 600 voor de government run hot springs). Al snel bleek ons scootertje niet helemaal gebouwd voor hellingen van soms wel over de 25% stijging en al snel moest Daila afstappen omdat we gewoon niet omhoog kwamen. Na een stuk of zes hellingen waren we dan eindelijk bij de NIET zo secret Hotsprings want het was toch redelijk vol daar. Het water was lekker en na een uur ben je daar ook mee klaar. Via de highway terug naar Pai om die avond cocktails te drinken en vroeg te slapen om de scooter voor nog een dag te gebruiken.

Dag twee van scooteren bestond uit rond rijden en chillen. We waren op zoek naar de Mor Paeng watervallen maar aangezien de kaart Not To Scale was mistten we helaas onze afslag. We besloten om te draaien en de goede afslag te nemen, zo dachten we, en we kwamen terecht op een Elephant trail. Dit pad wat eerst nog verhard was werd na 10 km alleen maar gruis en gravel maar we hielden vol en werden op een super mooi uitzicht getrakteerd waar we nog even hebben uitgerust. Vervolgens zijn we via de Pai Canyon en de Memorial Bridge teruggereden naar Pai waar we wel de weg vonden naar de Mor Paeng waterval. Onderweg kwamen we nog een land split tegen waar een boer op een dag wakker werd en zijn land in twee gespleten zag. Hij groeit nu op de helft van zijn land gewassen en de andere helft is een toeristische attractie geworden waar je een donatie kan doen en je van sap en fruit wordt voorzien. Niet veel verder was daar dan eindelijk de eerste stop; de Mor Paeng waterval. Een leuk waterbasin waar je in kon duiken met enig risico voor ledematen maar verder niet bijster interessant. Ik vond zelf de weg ernaartoe een stuk interessanter.  Eigenlijk wilde ik nog doorrijden naar het Yun Lai uitzichtpunt maar Daila zei wijs dat we even moesten rusten omdat ze toch wel moe was. Een wijze beslissing! De laatste scooter middag (je huurt ze per 24 uur) zijn we naar Yun Lai gereden waar het scootertje het ook niet redden. Na daar wat thee en een banaan te hebben genuttigd zijn we weer teruggereden naar Pai en nog de noordkant wat ontdekt van waar je een prachtig uitzicht hebt op de Pai vallei. Die avond hebben we lekker over de night market gestruind en met Duitsers en Nederlanders wat gedronken waarmee we ook in Chiang Mai hebben afgesproken voor het Loy Krathong festival.

Op dit moment zijn we in Chiang Mai waar we gisteren zijn aangekomen. Vandaag bestaat uit de was doen, niks doen en blog updaten met als notitie dat het typen van dit blog een marteling voor mij is geweest. Het toetsenbord (in algemene zin) is zo waardeloos dat het niet in woorden uit te drukken is.

Vanavond is weer party-en-cocktail-zuipen-avond. Woo! [toevoeging van Daila].

Groetjes Remco