A lot of pictures, maffia, pictures of maffia and vulcanoes.

Lieve vrienden kennissen en familie,

Ik hoop dat jullie het ons kunnen vergeven dat het een tijd heeft geduurd voordat we een nieuwe update gaven maar we hebben zoveel aan elkaar gereisd dat we er vrijwel geen tijd voor hebben gehad. Al is het alleen maar dat het vinden van een internetcafé nogal moeilijk is in Australië laat staan Amerika. Dus zeven weken later en dan toch weer een update van ons. We hebben in ieder geval geprobeerd om op facebook wat impressies achter te laten.

Onze laatste update bracht ons naar het prachtige Kuala Lumpur wat nu alweer een enorm achter ons ligt. Op het moment zitten we in Denver waar we genieten van Nederlands weer in de positieve zin. 

9 maart arriveerden we alweer in Jakarta wat een flink stuk westelijker ligt dan onze huidige locatie. Tijdens onze vlucht hadden we een aardige local ontmoet die over heel Europa had gereisd en gestudeerd en die tijdens onze reis de nodige tips voor ons had. Hij gaf ons ook de tip om Uber te gebruiken en daar hebben we flink gebruik van gemaakt. Uber is namelijk een erg goedkoop alternatief in Indonesië voor de reguliere taxi. Na geland te zijn bracht een uber rit van 76000 rupiah (zon 5 euro) ons naar ons hotel in Jakarta vanwaar we erg dichtbij het oude koloniale district van Jakarta waren. Die dag zelf hebben we niet bijster veel gedaan. We hebben wat koloniale indrukken gekregen van Kota, het oude koloniale hart van Nederlands-Indië. In Kota staat nog een van de laatste verfrolbruggen en voor de rest zijn er veel pakhuizen en prominente gebouwen te zien zoals het oude gouverneurshuis van Batavia.

Op het plein voor het gouverneurshuis hebben we ook meteen kennisgemaakt met het 'foto please' fenomeen wat in Indonesië heerst. Wat Bart (Weber) al vrij duidelijk overbracht na zijn reizen naar Indonesië was het feit dat de Indonesiërs erg graag foto's en dan voornamelijk selfies willen maken met westerlingen. Op een goede dag ben je hier dus aardig wat tijd aan kwijt. Enfin na de nodige foto's zijn we café Batavia ingedoken waar we een lekkere Bintang en wat bitterballen hebben geconsumeerd. De volgende dag hebben we de rest van Kota bekeken en hebben we o.a. het oude café VOC Gallangang gezien en nog wat oude pakhuizen. We probeerden nog een kijkje te nemen in de oude haven maar dit was helaas geheel afgeschermd. Die middag zijn we met de trein vertrokken naar Bandung.

Bandoeng zoals de stad vroeger heette is een aparte combinatie van moderne gebouwen, veel file's, art deco straten en architectuur en bloemen, erg veel bloemen als je weet waar je moet kijken. Het is niet voor niets dat deze stad vroeger te boek stond als het Parijs van Java. Hoewel de art deco stijl langzaam weer terugkomt omdat de Indonesiërs er de waarde van inzien voor het toerisme is de Jalan Braga een van de straten die er nog het meest uitziet zoals vroeger. Braga was vroeger een soort van boulevard met chique cafeetjes en hippe tenten. Nu is het een straat met veel cafees en boutique shops. Daarnaast vind je er een grote verscheidenheid aan eten. Naast al deze tentjes hebben we ook genoten van de snoepwinkel waar we meerdere malen Indo snacks hebben gehaald en gegeten. De eigenaar zelf sprak nog een aardig woordje Nederlands en deze heeft ons vrij veel uitgelegd over wat er in de tussentijd is gebeurd.

De rest van onze tijd in Bandoeng hebben we opgevuld met lekker eten, een bezoek aan het huis van oma Lily en een bezoek aan het graf van overgroot Opa Johan van Genderen. Nadat we het graf van Benjamin in Kanchanaburi hadden bezocht wisten we niet geheel wat we moesten verwachten van deze begraafplaats. Maar zoals Bart het ooit een keer heeft verteld: Het is bijna angstaanjagend hoe stil en rustig, hoe kalm de vogels fluiten terwijl je zeer dichtbij het vliegveld en het midden van de stad bent. Eigenlijk waren we te laat maar gelukkig kon de opzichter ons nog binnen laten en het eerste wat ons opviel waren de witte kruizen in plaats van de plaques zoals in Thailand. Terwijl de nacht viel zagen we gloeivliegjes opkomen en oplichten. Ik vond het een magische en mystische ervaring die ik nooit meer zal vergeten. 

De volgende ochtend zouden we naar het strand van Pangandaran gaan, het Bali van Java. Helaas hadden we geen tijd meer om de vulkanen en omgeving van Bandoeng te ontdekken. Pangandaran is een wit/zwart vulkanisch strand wat erg populair is bij de Javanen zelf. Toeristen hebben het nog niet zo erg ontdekt dus de sfeer is een stuk meer ontspannen. Onze tijd daar kan beschreven worden als herstellen van alle drukte, strand, zee en vis. De laatste dag hebben we nog een scooter gepakt en de omgeving bezocht waar we een amazing tour hebben gemaakt door een Canyon en vervolgens zijn gaan bodyraften waar we met gekke Thai en Indonesiers van watervallen zijn gesprongen en door rapids zijn gedreven. Na pangandaran zouden we via het Dieng plateau en Borobodur naar Jogyakarta vertrekken maar de locals wilden ons nogal oplichten dus we besloten uiteindelijk maar een goedkope bus naar Jogya te nemen en vanuit daar alles zelf te doen. Jogya is een erg ontspannen plek waar genoeg te doen is. Helaas was Daila een beetje ziek geworden (waarschijnlijk had ik haar aangestoken in Pangandaran) dus de eerste twee dagen hebben we lekker culinair gedaan, ik geloof dat we 4-5 keer bij een bepaald restaurant hebben gegeten vlakbij het station. Nadat Daila weer wat was opgeknapt hebben we een scooter voor twee dagen gehuurd en zijn we de eerste dag naar de Borobodur gereden. Een prachtigee boeddhistische tempel die, ware het niet voor toeval, net niet vernield is door de Nederlanders omdat ze het wilden gebruiken voor hun tuinen (-_-)...

Ondertussen waren we redelijk goed geworden in het ontwijken van locals die foto's wilden nemen van ons dus we moesten lachen toen we zagen dat andere toeristen werden ingesloten en de zin 'picture please' werd gesteld. Ik kon mij moeilijk voorstellen hoe het moest zijn toen Bart dit 4-5 jaar geleden vertelde maar ik snap het nu helemaal. Vlak voordat we wilden vertrekken vroegen we aan een Duits paar om een foto van ons te maken en toen sloegen de locals toe! Vanuit elke hoek kwamen er Indonesiers om foto's te maken en te vragen en vervolgens zaten we nog tien minuten bovenop de top van de tempel vast in de brandende zon. Eenmaal beneden gekomen probeerden we de uitgang te vinden maar helaas werd iedereen door een labyrint van Vendors geleid en dus duurde de weg naar de uitgang nogal lang. Eenmaal buiten gekomen besloten we om alvast de Gunung Merapi te gaan ontdekken omdat we deze wilde gaan beklimmen ondanks dat Daila nog een beetje niet helemaal 100% was. Terwijl we richting de bergen reden zagen we de lucht al betrekken en het duurde niet lang voordat de eerste stortbui op ons hoofd viel. Gelukkig was de omgeving prachtig. Indonesië is zo groen dat het groene gras in Nederland daarbij in het niet valt. Eenmaal bij Merapi aangekomen besloten we om toch een stukje te hiken en het uitzicht op ruwweg 2000 meter hoog was prachtig. Na nog een stortbui besloten we om af te dalen, wat een stuk lastiger werd gemaakt door de modderige ondergrond. Daila had helaas niet haar wandelschoenen aan en dus gleed ze constant weg. Na een grillige wandeling kwamen we beneden aan en na een lange bochtige weg terug kwamen we weer in jogya waar we weer hebben gegeten bij het restaurant. 

De dag erna gingen we naar een Hindoe tempel, de Prambanan, en hebben we de omgeving nog even verkend. We kwamen uiteindelijk terecht bij een restaurant genaamd de Beukenhof waar we een fantastische uiensoep hebben gegeten. Helaas sloot het restaurant dus konden we geen hoofdgerecht meer eten maar ik zou mensen zeker aanraden daar te eten. Het interieur lijkt nogal op brasserie de uilenberg in Santpoort, gelukkig de prijzen niet :)

De dag erop, inmiddels was het de 24e van maart, zijn we naar Soerabaya gegaan met een nacht trein. Daar hebben we een sigaretten fabriek bezocht en hebben we London has fallen gekeken. Een nogal populistische maar vermakelijke film. De dag erop naar Lombok gevlogen waar ik nogal last van mn darmen had. Na een fout bij Agoda kregen we een nacht gratis en na twee nachten Sengigi was het tijd om te vertrekken naar de Gili eilanden. Hier zal Daila verder over schrijven.

Veel liefs,

Remco

Lieve vrienden, kennissen en familie,

En... toen waren we aangekomen bij ons laatste stukje Indonesie, waar we aan de ene kant vooral niks hebben gedaan maar aan de andere kant zoveel als mogelijk in de dagen hebben geprobeerd te doen omdat we snel Azie zouden gaan verlaten. 

We wilden de boot naar Gili Air nemen, maar daar aangekomen met de Songthaew (taxi) bleek dat deze al was volgeboekt! Toen samen met het stel uit de Songthaew een priveboot gehuurd die ons voor een betere prijs dan de openbare boot naar de Gili’s kon brengen, hoewel het wel wat langer duurde. Grappig was dat ze beiden op Borneo woonden en de man voor een oliemaatschappij werkte en de vrouw advocaat was geweest! Dus weer wat nieuwe contacten opgedaan... vervolgens een beetje rondgelopen op het paradijselijke Gili Air en onderdak gevonden, waarna we op het eiland heerlijk zijn bijgekomen... de tweede dag snorkels gehuurd en een beetje rondgesnorkeld in het prachtige koraal met grote vissen! Omdat we er echt zin in hadden de dag erna een tour genomen rond Gili Air, Gili Meno en Gili T., (deze laatste is het party eiland) waar we de beste reefs hebben bezocht en, heel bijzonder... zeeschildpadden hebben gezien! Ze waren echt enorm, de grootste was wel meer dan een meter! Helaas hadden we geen onderwatercamera bij ons, maar het was wel echt heel vet... ook was het koraal prachtig en waren er allerlei Nemo’s (die vis uit de film ‘Finding Nemo’) en lobsters en dat soort dingen... echt heel vet! Voor de rest hebben we op Gili Air, wat een klein eiland is zonder verharde paden of gemotoriseerd vervoer (wel veel paard en wagen!) veel gegeten en gechilled, wat dingen voor de VS uitgezocht en wat feestjes met live muziek afgegaan.

Daarna was het tijd voor... Bali! Van te voren wist ik niet echt wat ik ervan moest verwachten, omdat je van iedereen altijd hoort dat ze naar Bali gaan, maar Bali was echt heel fijn! Het lijkt wel een soort mini-Azie omdat je er alles hebt, maar dan in het klein. Ten eerste is het natuurlijk niet Islamitisch zoals de rest van het land, maar Hindi... wat inhoudt dat er allerlei mooie tempels zijn die je kan bezoeken! Daarnaast zijn er prachtige bergen die bijna allemaal vulkanen zijn, enorme rijstvelden, kan je uren op een scooter rondbrengen als je tenminste enige vorm van GPS hebt en is er van alles te doen, van 48 uur party tot yoga. Wij gingen naar Ubud (en niet naar de Oz-dorpen zoals Kuta beach) wat een soort Pai in Thailand is maar dan iets anders... dus veel toeristen, maar ook veel vrijzinnige mensen die er niet per se zijn om te feesten. In Ubud hebben we een hele awesome kookcursus gedaan, zijn we er op de scooter op uit getrokken en enkele tempels bezocht en door prachtige rijstvelden gereden waarna we nog wat last-minute-Asia-shopping hebben gedaan en naar het Monkey Forest gegaan! De kookcursus was heel leuk, eerst een bezoek aan de markt en daarna heel erg veel gerechten gemaakt en gegeten en alle recepten mee naar huis gekregen! En zooo lekker... dus dat was zeker geslaagd. Met de scooter zijn we de dag erna rondgereden naar verschillende tempels waarbij er een bij zat uit de 13e eeuw van een koning die voor al zijn vrouwen verschillende graven had uitgehakt in de rotsen, en vervolgens ook voor zijn familie en de rest van de staff. Dit was gelegen in een rijstveld en het was heel mooi! Ook nog wat rare souveniers hier gekocht, waaronder een nogal eng masker... Die avond zijn we naar een ramayana ballet voorstelling geweest, wat echt heel mooi was! Wel heel luid, en Remco kreeg het op de een of andere manier voor elkaar in slaap te vallen bij het horen van de muziek... ik zal een filmpje uploaden zodat jullie kunnen zien hoe onwaarschijnlijk dat was.

De dag erna door allemaal prachtige rijstvelden gereden waarbij we heel erg hard langs iedere controlepost zijn gereden die vond dat we moesten betalen omdat we toerist waren en de rijstvelden een soort van toeristenbelasting verdienen ofzo... was een beetje raar... maar het was wel een hele leuke dag, tenminste totdat het ging regenen en we vast zaten. Die avond vroeg gaan slapen want de volgende dag was het tijd voor... vulkaantocht! We hadden besloten de Mount. Bodur te gaan beklimmen en ondanks alle verhalen over de Maffia besloten we toch dit zonder tour te doen. Om twee  uur opgestaan en om drie uur vertrokken richting de vulkaan, waar we de scooter in de bosjes hadden verstopt omdat we hadden gehoord dat deze maffia zover gaat dat ze je scooter kapot kunnen maken als je geen tour met ze boekt. Vanaf ongeveer 20 km afstand vanaf de vulkaan begonnen ze al tegen ons te schreeuwen dat we een tourguide moesten maar dit hadden we allemaal genegeerd. Zodra we van de scooter afstapten kwamen er echter al twee guides op ons af die zeiden dat we een tour moesten hebben. Deze hebben we kunnen afschudden en vervolgens een beetje door het eerste checkpoint geschuifeld en gedaan alsof we bij de groepen hoorden (ja, het was allemaal erg streng geregeld). Vervolgens dus in ons eentje de berg op geklommen , wat redelijk goed ging, en tegen de rest van de guides gezegd dat we al een guide hadden maar we vonden dat hij te langzaam liep - op internet stond namelijk ook dat veel van de guides gewoon niet het tempo aankonden en soms zelfs mensen probeerden over te halen om weer terug te gaan. Iedere guide die we tegenkwamen, van het moment dat we naar boven gingen totdat we bijna weer terug bij de scooter waren, vroeg ons echter of we een guide nodig hadden. Het was ongeveer twee uur naar boven en helaas konden we de zonsopgang niet zien omdat er sprake was van erg dichte mist, maar toen deze een beetje wegtrok was het heel erg mooi! De guides waren eieren aan het koken in de hete vulkaanwand (het was namelijk een levende vulkaan) en we konden helemaal over de kraterwand lopen. Verderop was er een enorme groep apen die leefde bij de krater, en je kon ook in de krater kijken waar stoomwolken naar boven kwamen. Heel vet! Vervolgens uitgekeken over de vulkaanmeren en terug naar de scooter gelopen, waarna we nog een prachtig rondje om de vulkaan hebben gereden. De laatste keer dat het was uitgebarsten was een aantal keer geleden, en de lavastromen die de vulkaan aan een kant had achtergelaten waren echt heel vet! En allesverwoestend... vervolgens terug de vulkaanrim opgereden want het waren eigenlijk meerdere vulkanen in elkaar, waarna we in een enorm feest terecht kwamen omdat de ‘cleansing of the mountain’ bezig was en de vulkaan werd gezegend. Het koste dus iets langer dan we van te voren hadden gedacht om terug te komen naar Ubud. Verder in Ubud nog wat apen gezien en de volgende dag met een Amerikaanse jongen die zich heel erg inzette voor Bernie Sanders in California naar Cangga gegaan, waar we een surfcamp hadden geboekt. We hadden een prachtige kamer aan het zwembad en we hadden twee dagen surfen geboekt, maar het was zo zwaar dat we uiteindelijk maar een dag waren gegaan. Was wel heel erg leuk! Maar wel heel zwaar... 

En toen waren we alweer klaar met Azie! Daarna vanaf Denpasar naar Singapore gevlogen, waar we even hebben rondgelopen door de oude hoerenbuurt (was wel leuk) en vervolgens naar Sydney doorgevlogen waar we de volgende ochtend aankwamen en ondanks moeheid gelijk de trein richting de Blue Mountains hebben genomen. Heerlijk een halve week gewandeld in de Blue Mountains, waarbij we in hetzelfde hostel bleven als waarin Esther en ik vorige keer waren: The Flying Fox! Het was weer een heerlijk hostel met gezellige mensen en we hebben het erg naar ons zin gehad. Vervolgens nog een paar dagen in Sydney gebleven, waarbij we naar het Natural History Museum zijn gegaan (“It’s a fishy!”) en de dierentuin hebben gezocht waarbij we hele schattige vogelbekdieren, echidna’s, emu’s, kookaburra’s en natuurlijk kangaroes hebben gezien.

Vervolgens nog twee avonden in Auckland in Nieuw-Zeeland verbleven, waarbij we vooral nog een (voor ons op dat moment) een erg kleine vulkaan hebben beklommen, toen nog een paar uur naar Fiji en toen... Los Angeles! Maar daarover in de volgende blogupdate meer.

Heel veel liefs,

Daila