Lao(tian roads); same same but different.

Lieve kennissen, familieleden en vrienden,

Hah, dat is een lange tijd geleden dat we iets hebben laten horen. Daarvoor onze excuses. We wilden eigenlijk in Luang Prabang dit blog updaten maar we liepen tegen wat probleempjes aan vanuit het moederland die eerst nog moesten worden opgelost. Vervolgens hadden we moeite met het vinden van een internetcafe in Vang Vieng en omdat Kayakken en tuben toch wel erg leuk was hebben we het maar uitgesteld. Nu zitten we in de hoofdstad van Laos -Vientiane- en na lang zoeken zitten we dan uiteindelijk in een internetcafe!

Laatste keer dat we schreven zaten we in Chiang Rai en waren we ons aan het voorbereiden om de grens over te gaan naar Laos via Chiang Khong en Huay Xai, en wat een plezier was dat! 's Ochtends vroeg namen we de bus die naar Chiang Khong zou gaan via de Friendship bridge. Dit stond expliciet vermeld op het bordje maar natuurlijk is het Thailand dus dingen veranderen. In de bus zaten we met merendeel Europeanen dus ik dacht dat het wel goed zou komen, een andere Nederlandse jongen had zelfs nog een foto geschoten van het bord. In de bus vertelde de heel erg irritant lachende bus assistente ons dat de bus niet door zou gaan naar de brug en dat we maar een tuk tuk moesten nemen voor de laatste 6 km. Voor de goede orde; die tuk tuk kost 200 baht en de busreis van Chiang Rai naar Chiang Khong kost 65 baht p.p. en duurt 2 uur. Nogal een rare verhouding dus maar daar verdient de Tuk Tuk maffia grof aan. Enfin na een uur of 1,5 komt die troela naar ons toe met een bord dat ze ons voor 35 baht per persoon wel naar de brug willen brengen. Na tien minuten rondzeiken met alle Europeanen bij elkaar hebben we hier maar mee ingestemd, niet omdat het zo duur is maar omdat het gewoon onzin is om nog eens 50% van de bus prijs extra te betalen voor iets waar je al voor betaalt hebt. Overigens hadden we in Chiang Rai nog super lekkere broodjes gekocht bij een Zweedse not for profit bakkerij. Dure broodjes dus - Nederlandse prijzen- maar de winst ging naar achtergestelde kinderen, prima dus.

Enfin. Dan denk je dat je het gehad hebt met de corruptie en afzetterij als je naar Laos gaat. De bus zette ons (zonder ons water en onze Pringles :S, deze waren we vergeten) af bij de Thai immigration waar we zonder problemen werden uitgestempeld. Vervolgens is er (altijd) een vrouwtje die je tegen de 'allerbeste' rate wel Laos geld wilt wisselen (LAK is de term, oftewel Lao KIP). Dit niet gedaan omdat ik de exchange rate zelf wist en we dus flink (15%) afgezet zouden worden. De brug is zo gebouwd dat je er overheen zou kunnen lopen maar Laos zou Laos niet zijn als je er niet overheen mag lopen (enigzins begrijpelijk) maar hiervoor ook nog eens 2 euro voor mag betalen voor een stukje van 1.5 km. 

Na een dik kwartier kom je dan aan bij de Lao customs en ben je binnen een half uur door de doUane wat gewoon een kwestie van 35 $ neerleggen is en een pasfoto inleveren plus een 'ik wil Laos in' formulier. Vervolgens bij de Laotiaanse bank geld gewisseld waar je wel een hele goede rate kreeg en door de douane gegaan. Dan staat daar weer die tuk tuk mafia te wachten en vragen doodleuk 200 baht voor 4km naar het bus station in Huay Xai (Laos), omdat je geen keuze hebt en je geen tijd hebt om te onderhandelen accepteer je het maar en weer voel je je als een wandelende (studenten) portomonnee die uitgemolken wordt. We zijn er nu achter gekomen dat je overal voor betaalt in Laos al is het maar een klein beetje.

Bij het busstation kom je er tot je verbazing achter dat het maar 60.000 KIP per persoon is naar Luang Nahmta, de eerstvolgende 'grote'  stad (26.000 inwoners of 19.000 afhankelijk van welke bron je gelooft). 9.000 KIP is overigens 1 euro, oftewel voor iets meer dan 250 baht (50 baht meer dan de tuk tuk rit) zit je 250 kilometer verder. Deze 3-4 uur durende reis bleek tot op heden, zo wordt ook overal op internet beschreven, de beste weg te zijn in Laos. Slechts 10% van het wegdek is bezaaid met potholes en de rest van de weg is gesealed wat zoiets betekend als geasfalteerd. Tijdens deze reis maakten we kennis met een groepje Duitsers met wie we later nog veel (ahum) plezier zouden beleven. Niet te vergeten is de tuk tuk rit van Luang Nahmta naar het Echte Luang Namhta, voor deze schamele 8 kilometer moet je, na onderhandelen, ook nog eens 15.000 KIP neerleggen. De daaropvolgende uren kan ik beschrijven als: 'Kom laten we een trekking doen'; 'Hey er zijn Duitsers, de Duitsers willen ook trekken' en 'de Duitsers hebben een trekking geregeld met 15% korting.' Vervolgens gingen Daila en ik eten en hebben we onze malaria tabletten genomen en lag ik de toiletpot te verven. 

Dag 1 van Laos begon het echte werk. Onze eerste trek sinds we in Azie zijn beland en het bleek awesome te zijn. We hadden een tweedaagse trek geboekt met een nacht verblijven in een lokaal dorpje in een eco lodge. Onze local guide Tuan wist veel te vertellen over de jungle en nog voor we er 200m in waren wisten we al welke bamboe.we konden eten en waar we bezems van konden maken. De eerste dag zou makkelijk zijn maar omdat ik me nog een beetje wankel voelde na de vorige nacht keek ik toch met een moeilijk gezicht naar de komende uren. Achteraf had zich nog een Frans stel bij onze groep aangesloten wat fijn was omdat de Duitsers een stel 18 jarige kleuters bleken te zijn. Helaas konden we alles verstaan wat ze gedurende twee dagen zeiden en heb ik nog nooit zoveel spijt gehad dat ik ooit Duits heb geleerd. 

Maar laten we ons focussen op de leuke dingen. Zoals ik al zei was onze gids een super toffe peer en eigenlijk was het hij, Daila en ik met de Duitsers verder achterop (soms buiten zing afstand). De eerste dag was voornamelijk heuveltje op en af, riviertje door en over, brug over en langs smalle richeltjes waar in Nederland altijd een hek voor zou staan. Na vier uur lopen kwamen we aan in onze ecolodge waar zowaar elektriciteit en stromend water bleek te zijn (courtesy of the Japanse people). Na een goede nacht werden we wakker gemaakt met groene thee (vers van het land) en kakelverse omeletten met sticky rice. Niet slecht zo in de jungle :)

Daar ik me al beter voelde en de groep er ook zin in had besloten we de moeilijke weg terug te nemen. Dit bleek zeker waar te zijn maar ook zeker vol met humor. Na eerst twee uur rustig de rivier te hebben gevolgd gingen we loodrecht de bergen in om een half uur te pauzeren (soms wel met een stijging van >10% in de modder) en een uur daarna een jungle lunch te hebben. Dit bestond uit bananenbladeren als tafelkleed waar vervolgens sticky rice, twee soorten groenten en een kipgerecht op uit werden gestald. Het enige wat nog rest is aan te vallen en met de sticky rice de andere lekkernijen op te scoopen en naar binnen te werken. Erg lekker en voedzaam. Na een paar uur bereik je dan uiteindelijk de top en heb je een prachtig uitzicht maar niet zonder eerst langs nauwe richels te hebben gelopen, een kleine cobra te spotten, onze guide die zich rotschrok van een volwassen cobra, Duitsers die naar beneden vielen (kleine 2-3 meter) en het klauteren door beekjes welke nu droog stonden vanwege het afgelopen regenseizoen. Na een half uurtje uit te rusen had onze guide wandelstokken gemaakt voor de weg naar beneden welke Daila en ik erg dankbaar in ontvangst namen. De Duitsers echter hadden geen behoefte er aan en na 30 meter klonk daar de bevrijdende 'ahhhhhh' van de eerste Duitser die uitgegleden was en 10 minuten later de volgende en niet veel later nog een. Dus onze guide werd geacht nog meer stokken te maken voor de Duitsers maar zijn humeur leed hier niet onder. Vol goede moed en met een glimlach op zijn gezicht gingen we door en binnen anderhalf uur inclusief het aanschouwen van de majesteuze 'rubber tree' waren we beneden en resteerde ons alleen nog een kleine tuk tuk rit terug naar Luang Nahmta. Wat een geweldige trek was het. Nadat we met veel moeite onze Duitse vrienden hadden overtuigd dat een tip voor de guide toch wel echt verdiend was hebben we heerlijk gegeten op de nightmarket. Vervolgens wilden we terug naar ons hostel gaan maar werden we binnengewuifd door onze guide en de Laotiaanse medewerkers van de trekking company. Wat vervolgens gebeurde is simpel te omschrijven als bier, bier en 'Remco/Daila we moeten gaan', een poging doen om op te staan en weer terug getrokken worden want... bier. We weten in ieder geval het woord voor proost in Lao: Tam Tam!

De volgende dag zijn we om 07:00 vroeg met een gek van een chauffeur naar Nong Khiaw vertrokken. Om de blog kort te houden en mijn moeder geen hart aanval te geven zal ik vertellen dat we slechts twee keer bijna een aanrijding hebben gehad met een aanstormende vrachtwagen, onze chauffeur schijt had aan wegopbrekingen en spookrijdend doorreed, 100km/u reed waar 30 was toegestaan (in dorpjes) en het zo bont had gemaakt dat we en masse de bus uit gingen omdat hij met 10 cm speling langzaam langs een ravijn probeerde te sturen omdat hij niet wilde wachten tot de werkzaamheden af waren. 

Levend en wel kwamen we aan in Nong Khiaw maar de dolle rit had Daila zo misselijk gemaakt dat er niks meer in haar maag zat. Vervolgens bleek ik degene te zijn die een buikgriepje of iets dergelijks had opgelopen en hebben we nog 2 extra dagen daar vertoeft zonder echt dingen te ondernemen. Op de laatste avond hebben we nog een coole grot bezocht waar de Pathet Lao hun bank in hadden verstopt. Na heel lang zoeken hadden we hem gevonden en na een paar glijpartijen hebben we de grot ook weer verlaten. Het was een smalle en enorm donkere grot dus het was goed dat we onze hoofdlamp mee hadden genomen.

Knuffels,

Remco

We kwamen een beetje op een vreemde manier in Luang Prabang aan, omdat we eigenlijk de boot richting Nuang Mgoi Neua wilden nemen maar er op de een of andere manier van overtuigd waren dat die om 9 uur s’ochtends zou gaan… dat ging hij dus niet, zodat we letterlijk de ‘boot hadden gemist’ (hoewel hij nog niet eens vertrokken was) en vervolgens iets anders moesten bedenken! Toen dus maar lopend met onze backpacks de 3 km richting het busstation ondergaan omdat er vast wel een bus om 9 uur naar Luang Prabang zou gaan en we eigenlijk geen zin hadden om twee uur te wachten voor een boot naar een stadje wat op zichzelf niet zo heel erg interessant was, hoewel de bootreis heel erg mooi zou zijn…. Waarna we er vervolgens achter kwamen dat er ook geen bus om 9 uur naar Luang Prabang ging, maar om 11 uur! Omdat we toen al 3 km hadden gelopen en we op zich toch een klein beetje in tijdsnood zitten in Laos hadden we besloten om dan maar de bus van 11 uur te nemen (die achteraf eigenlijk de bus van 9 uur was), ook omdat hij al behoorlijk vol was. De meeste mensen van de bus bleken hetzij Nederlander, hetzij Lao te zijn, dus dat was wel gezellig. Volgens de verkoper van de tickets, die een klein beetje Engels kon, zouden we nog op twee mensen moeten wachten voordat de bus vertrok… nadat die twee mensen waren gearriveerd moesten we echter nog steeds op ‘twee mensen’ wachten, en na nadere informatie te vragen bleek dat de bus ‘om 10 of om 11 uur vertrok’. Of de bus om 10 uur zou vertrekken of om 11 uur was echter onduidelijk… de buschauffeur was ondertussen vrolijk jeux de boules aan het spelen, dus die kon het in ieder geval weinig schelen :p Om ongeveer kwart over tien waren er 21 mensen in het busje gepropt waar eigenlijk maar 15 inpasten (er waren wel een paar kinderen bij, maar toen Remco ging navragen waarom er 21 inzaten, zeker nadat hij had gezegd dat we nog op 2 mensen wachtten, vertelde de man hem dat het allemaal wel zou passen. Remco vroeg de man of hij zich ervan bewust was dat 15 niet gelijk was aan 21 ongeacht de hoeveelheid kinderen, waarop de man hem wilde wijsmaken dat er heus wel 21 mensen in het busje zouden passen. Remco voegde hier sceptisch aan toe dat hij het zeker over 21 Lao had, en niet 21 falang [het Aziatische woord voor ‘buitenlander’]. Maar... dat was volgens de chauffeur 'same, same, but different'. Dit schijnt het motto te zijn van alle Lao, maar veel heb je er niet aan haha.

Toen we uiteindelijk met z’n 21 in het busje van 15 vertrokken, nadat onze chauffeur zijn spelletje jeux de boules had afgemaakt (en misschien had gewonnen, ze hadden allemaal wel interessante tactieken) weer een dodemansrit richting Luang Prabang ondergaan die deze keer wel meeviel, hoewel de weg wel steeds slechter lijkt te worden – ongeveer 40% gaten en 60% weg, waardoor we over de 142 km in totaal 7 uur hebben gedaan.  Het kan echter erger, want we hoorden vandaag van iemand die over dezelfde route 12 uur had gedaan omdat de bus constant kapot ging. Ook hebben we verhalen gehoord over mensen die een nachtbus van 17 uur vanuit Cambodja hadden genomen en er uiteindelijk 3 volle dagen over hebben gedaan en onder andere een incident hadden meegemaakt waarbij de chauffeur in het midden van de nacht de bus probeerde te maken met een banaan… ik ben dus benieuwd wat het zuiden ons brengt.

Luang Prabang was heel erg leuk, maar wel heel erg duur! Na onze zeven uur was het erg lastig om een goedkoop guesthouse te vinden en uiteindelijk moesten we 100.000 kip betalen voor een kamer, waar we buiten de grote steden ook 70.000 of 50.000 hebben betaald. We zaten wel heel erg centraal hoewel het guesthouse een beetje zat weggestopt in een zijstraat. Wel kwamen we op de tweede of derde avond onze grote vrienden tegen.. de Duitsers! Echt heel erg toevallig en ze waren nog steeds even luid, hahaha. Ik wil nooit meer het woord ‘supergeil’ horen, dat weet ik wel.

In Luang Prabang hele lekkere croissantjes gegeten bij de Franse Bakkerij, wat tempels en musea bezocht. Het National Museum was erg interessant, want dit was gevestigd in het oude ‘Royal Palace’ en hoewel het koningshuis is afgezet sinds de komst van het communisme in 1974 leek het wel alsof het museum het over het koningshuis van Thailand in plaats van Laos had. Overal moest respect in acht worden genomen en de leden van het huis leken wel haast vereerd te worden, iets wat ik opvallend te rijmen vond met het communistische regime. Behalve de afwezigheid van grote merken en het constant wapperen van de hamer en sikkel vlag zie je weinig van het communisme in Laos, maar toch was de nagenoege ‘verering’ van het koninshuis vreemd. Daarnaast hele mooie tempels bezocht en iedere avond gegeten bij de Night Market omdat we gedurende de dag behoorlijk krap uitkwamen in ons budget… daarentegen wel wat kleine souveniers gekocht dus we hopen dat mijn ouders met nogal lege tassen naar Myanmar komen zodat ze wat kunnen overnemen, haha.

Uitgaan in Laos is een beetje vreemd, vooral door het ingaan van de avondklok om 12 uur waardoor kroegen al om 11 uur of soms zelfs 10.30 dicht gaan. In Luang Prabang was dit geen probleem, want na het dichtgaan van de kroeg ga je gewoon naar de bowling alley! Nu houd ik niet van bowlen, maar zelfs met een biertje op (deze bowling alley is de enige plek die tot 2 uur bier verkoopt) was ik bijna eerste geworden, dus best netjes. Dat we de volgende ochtend een rat in de kamer hadden gehad die een paar happen uit m’n zeep had genomen was wat minder, maar werd weer goed gemaakt door onze ‘tourdag’ waarop we een boot richting de Pak-Ou Caves hebben genomen (heel erg mooi, over de Mekong! Wel koud… Brrr) en een minivan richting de Tat Kuang Si waterval, wat echt heel erg vet was. Heel veel mensen beschrijven deze waterval als de mooiste die ze ooit hebben gezien, en alle water plateau’s en de uiteindelijke waterval maakten dit inderdaad waar! Je kon zelfs helemaal naar de top van de waterval waar je het water naar beneden kon zien vallen, en daarnaast was er een beren opvangcentrum wat ook interessant was. Ook nog even gezwommen in de waterval, was verfrissend maar wel heel koud!

De dag erna vertrokken naar Vang Vieng, de ‘party city’ van Laos. Dit houdt in dat de pubs tot 12 uur open zijn, woo! Daarnaast was Vang Vieng heel erg chill en mooi, want het ligt aan een rivier waar wij een hele mooie bungalow vlakbij hadden tussen de enorme rotsformaties. Ook kwamen we in Vang Vieng onze vriend Matt tegen, die we al eerder in Chiang Mai en Luang Prabang hadden gezien, plus een stel Braziliaanse meisjes waar we mee waren gaan bowlen in Luang Prabang. Vanuit het hostel was de mooiste grot van Vang Vieng, de Tham Jang Cave op loopafstand. Dit was een hele mooie grot die erg goed was verlicht en waar je niet zoveel hoefde te klimmen… en daarnaast kon je zwemmen aan de voet van de grot, wat wel eng was omdat het nogal donker werd! Ik ging natuurlijk stoer het water in, Remco had geen zin om nat te worden en een stel Koreaanse jongens dachten mij wel even na te doen maar aangezien ze geen zwemlessen krijgen in Korea kwamen ze de grot niet in door de nogal sterke stroming (haha). De volgende dag mountainbikes gehuurd en naar de ‘Blue Lagoon’ gefietst, wat meer een nogal blauwe rivier bleek te zijn maar je kon leuk vanaf de boom in het water springen. Daarnaast was er nog een grot bij de Blue Lagoon die heel erg mooi was maar wel veel klauterwerk vereiste! Gelukkig hebben we ons hoofdlampje mee, want veel grotten in Laos zijn erg donker en dan moet je maar een beetje zelf je weg vinden :p Wel heel erg mooi, heel groot en heel veel stalagmieten en stalagtieten! (Net zoals in de Tham Jang Cave, die overigens is gebruikt voor de villagers om onderdak te zoeken wanneer de US bezig was met bombardementen).

De dag erna hebben we ons met Matt en Iris, een meisje uit ons hostel, opgegeven voor een tour. Dit was nog best veel gedoe omdat we natuurlijk de beste deal + prijs wilden en er behoorlijk wat operators waren! De tour was echt heel erg leuk, we begonnen ‘s ochtends met een busrit naar de ‘Water Cave’, een nogal lage grottenstelsel vol water waar je in tubes en met hoofdlampjes op doorheen gaat en jezelf aan touwen voorttrekt. Op een bepaald moment deed iedereen zijn lampje uit en toen was het heel donker! Ook was het leuk om Koreanen uit andere tourgroepen nat te spetteren, vooral met z’n allen en als ze het niet verwachtten… daarna gelunched, een ‘Elephant Cave’ bezocht en toen in de kayak gestapt en 10 km van de rivier af gepeddeld. Het kayakken was echt heel erg leuk! Vooral in het begin waren er behoorlijk wat stroomversnellingen en de laatste 4 km zijn er langs de rivier allerlei kroegjes waar je kan stoppen en bier drinken. Dit hebben we bij twee pubs gedaan en omdat het zo leuk was de volgende dag nog even dunnetjes overgedaan in een ‘tube’. Vroeger (2013) waren er nog veel meer kroegen en ook allerlei uitbundige waterglijbanen, kussens waarmee je het water ingelanceerd kon worden en dat soort dingen, maar gingen er door overmatig drank-en drugsgebruik en nogal domme inschattingen (het water is niet zo heel erg diep, dus veel schedelfracturen….) gemiddeld 12 toeristen per jaar dood. In een bepaalde maand wel drie! Nu is het dus veranderd, hoewel je nog wel veel overblijfselen van die tijd ziet. Het was alsnog heel erg leuk en heel fijn om met een biertje in je hand, zonnetje erbij, met prachtig landschap om je heen een rivier af te zakken ;)

Gisteren zijn we naar Vientiane gekomen samen met Matt en Iris, hoewel de meeste backpackers je vertellen dat hier weinig te doen is. We wilden de gok toch wel wagen omdat het de hoofdstad is van Laos en dat toch wel leuk is om te zien. Gisteren een beetje langs de Mekong gewandeld, de Night Markets en het predential Palace gezien, en vandaag naar de ‘Buddha Park’ geweest en we wilden eigenlijk naar de belangrijkste tempel van Laos, maar hebben dat uiteindelijk niet gehaald en toen maar de ‘Vertical Runway’ [Patuxay] bezocht. Dit is een soort ‘Arc de Triomphe’ achtig geval wat is gemaakt van cement wat de US aan Laos had geschonken voor de bouw van een nieuw vliegveld, vandaar de naam. Ook hebben we het ‘COPE-centre’ bezocht, een erg interessant initiatief met klein museum over de UXO’s die de US heeft achtergelaten in Laos na de Vietnam oorlog en de gevolgen van deze bommen. 30% van de 270 miljoen bommen die de US hier heeft gedropt zijn niet afgegaan (desondanks dat Laos in de vredesverdragen van Geneve  was genoemd al s een ‘blanco’ land) en na de Vietnamoorlog lagen er ongeveer nog 80 miljoen bommen in Laos. 25% van alle dorpjes hebben waarschijnlijk nog steeds bommen ondergronds en er vallen jaarlijks nog steeds doden en gewonden omdat mensen spullen uit de bommen gebruiken om mee te koken (ze gebruiken hier gewoon alles wat ze vinden) of op een bom stappen. 

Morgenvroeg gaan we met tenminste Matt en Iris naar Tha Khaek, waar we waarschijnlijk de dag erna (de busreis is weer 7 uur voor 337 km) aan ‘The Loop’  zullen beginnen. The Loop is een heel mooie route van drie dagen die je op een scooter onderneemt waarbij je door prachtige scenery met watervallen en grotten komt. Vooral de ‘Konglor Cave’ staat ons erg aan! Dit betekent wel dat we met kerstmis ergens in de middle of nowhere zitten, wat een beetje jammer is omdat we eigenlijk naar de ‘4000 Islands’ wilden... maar The Loop is wel heel cool en waarschijnlijk zijn we (minstens) met z’n zessen om het te doen dus dat is wel heel erg leuk! Daarna dus naar het zuiden en dan hopen we nog steeds met oud en nieuw bij Seam Riep te zijn in Cambodja, maar dat gaat ons wel lukken denk ik....

Hele fijne kerstdagen en een gelukkig nieuw jaar!!

Liefs, Daila [en Remco]