10.000 Km of road in a land of controversies.. it's been a long way getting from there to here

Lieve vrienden, kennissen en familie,

We zijn ondertussen aangekomen bij onze laatste twee weken van onze reis en zijn heerlijk bij PK ontvangen, waar we nu nog een paar dagen blijven voordat we naar Wiese en daarna naar New York vliegen. De afgelopen maand zijn we door de hele westkust van de VS gecrossed en hebben we, zoals jullie misschien al op facebook hebben kunnen lezen, in 37 dagen 10.000 km gereden! Dat is nogal veel… wat niet beter werd doordat we misschien soms door drie staten terug moesten rijden voor een paar wandelschoenen - maar dat is een ander verhaal.

Op 19 april kwamen we in Amerika aan na een 19 uur durende vlucht – we hadden enkele uren op Fiji doorgebracht toen we vanuit Auckland, Nieuw-Zeeland kwamen, hoewel we in ’real time’ vijf minuten later aankwamen dan we vertrokken waren... te danken aan de kracht van de magische tijdlijnen in de Atlantische Oceaan. Vanzelfsprekend waren we nogal op, maar Paul en Joan kwamen ons ophalen van het vliegveld en we hebben vervolgens een heerlijke week in Los Angeles doorgebracht! We zijn voornamelijk een beetje bijgekomen, maar zijn daarnaast naar Santa Monica waar we heerlijk Thais hebben gegeten (we misten ons Aziatisch eten), natuurlijk naar de strip in Hollywood, naar de La Brea Tar Pits waar bij opgravingen zeer veel skeletten van dieren van 40.000 jaar geleden worden gevonden (mammoeten, sabeltandtijgers, kamelen, paarden) en het LACMA museum, waar oa. behoorlijk wat Picasso’s hangen. Daarnaast moesten we natuurlijk naar Disneyland of naar het Universal Theme Park, en omdat allebei wel een beetje teveel van het goede was hebben we voor Universal gekozen... en dat was een goede keuze want het ’Harry Potter-Hogsmeade gedeelte’ was daar net twee weken open! En het was echt verschrikkelijk vet... Heel ’Hogwarts’ is nagebouwd, samen met allerlei kleine shopjes en de hele atmosfeer is echt magisch.... we hebben butterbeer gedronken en zijn in alle attracties geweest, en vooral de attractie binnen het kasteel was echt verschrikkelijk cool! Alles was zo mooi nabouwd, en in zoveel details! Paul ging bijna over zijn nek van de attractie zelf, waar je een bril voor op krijgt en het vervolgens een soort achtbaan met 3D technieken vormt waarbij het lijkt alsof je op een bezemsteel ’zwerkbal’ speelt.. maar wauw. Ik kon me bijna niet beheersen in de giftshop en Remco had daar enige cadeautjes voor m’n verjaardag gekocht.

De rest van Universal was ook heel erg leuk, vooral omdat we samen met Paul, Joan en Peggy daar waren (de laatste is de tweelingzus van Joan waar we eerder die week bij waren gaan eten). Omdat Paul en Joan echter jaarabonnementen voor ons hadden geregeld zijn we de volgende dag vrolijk weer teruggegaan en hebben we de rest van het park met z’n tweeen bezocht, en natuurlijk nog een keer naar de Diagon Alley, haha.

Ondertussen waren we druk op zoek geweest naar het kopen van een auto maar het was allemaal best wel lastig. Uiteindelijk hebben we met veel moeite een huurauto geregeld hoewel de communicatie niet bepaald soepel verliep, maar gelukkig kwam het goed. Joan bracht ons weg om de auto op te halen en we zochten een witte Jeep Cherokee uit die het voor de rest van onze trip erg goed heeft gedaan. Hij was in ieder geval groot genoeg om in te slapen, en dat was wat we zochten! Met die Jeep zijn we die dag voor de tweede keer naar Universal gegaan en vervolgens zijn we doorgereden naar het zuiden, de start van ons groot Amerikaans avontuur. Onze volgende stop was San Diego, waar we aankwamen bij Darren en Shona, waarbij de laatste de dochter is van Peggy. Hier zijn we drie nachten gebleven en hebben Darren en Shona ons San Diego laten zien en hebben we heerlijk gewandeld en gegeten bij de oceaan. Ook was het gezellig met Milo, Kasey en baby Brooke, de kinderen van Shona.

De dag dat we San Diego verlieten zijn we langs de Walmarts gegaan om spullen te kopen zodat we konden kamperen en in de auto konden slapen, wat van pas kwam toen we nergens een parkeerplaats konden vinden, het heel erg laat was en we op de parkeerplaats van een andere Walmarts moesten slapen (wat trouwens nog heel veel andere mensen deden, maar toch niet de fijnste plek haha). Ondertussen zaten we behoorlijk zuidelijk en besloten we naar het dorpje ’Tombstone’ te rijden in Arizona, wat erg beroemd is vanwege een berucht vuurgevecht dat tussen de sheriffs en enkele cowboys heeft plaatsgevonden. Tombstone was, zoals alle dorpjes in Arizona en Utah, gestart rond 1800 vanwege de goud-, zilver- nikkel- en koperkoorts en in dit geval beweerden de vrienden van de ’founder’ van Tombstone dat het zijn grafsteen zou worden als hij probeerde in dat gedeelte van de woestijn iets te vinden – hij vond echter goud, en dus noemde hij het dorp dat hij stichtte ’Tombstone’. Het is nog steeds in alle Wild West glorie te bezichtigen en een klein, grappig plaatsje – inclusief het museum en het vuurgevecht wat iedere dag drie keer wordt nagespeeld door acteurs. In Tombstone hebben we de nacht doorgebracht op een camping en vervolgens zijn we doorgereden naar de Grand Canyon. Maar niet voordat we bij Beaver Creek ook geen camping konden vinden, het keihard regende en we uiteindelijk bij iemand op wat we dachten wat een camping was op de trailer hebben aangeklopt... waarna we te horen kregen dat het geen camping was. Toch mochten we blijven, en de volgende dag hebben we nog gekletst met de man die in de camping woonde wiens kat was voor zijn ogen was opgegeten door een mountain lion en als geoloog edelstenen verzamelde. Je komt nog eens wat mensen tegen.

De Grand Canyon was echt heel erg vet. Het was, zoals de naam al verraadt, heel erg ’groot’.... maar zo groot dat het eigenlijk bijna nep leek. Bij de Grand Canyon hebben we gratis in het bos geparkeerd waar ook nog andere campers stonden en prachtige wandelingen gemaakt! Het hoogtepunt was natuurlijk de wandeling naar ’Indian Gardens’, waarna we ook nog eens zijn doorgelopen naar de Colorado River en vervolgens weer helemaal omhoog. Het was ongeveer 22 mijl en koste ons 9 uur, maar het was echt heel erg vet! En zwaar, vooral in de canyon – op de rand van de canyon is het niet zo warm, maar beneden was het echt heel erg warm! Ook nog wat andere wandelingen gedaan en helemaal rond de canyon gereden, maar het was echt heel erg mooi.

Vervolgens zijn we Utah binnen gereden waar we ons lievelingspark hebben bezocht: Navajo National Monument. Er zijn hier meerdere westernfilms opgenomen en de voorkant van de Lonely Planet had een foto van dit park op de voorkant, dus ik moest natuurlijk wel even dezelfde foto maken. En het was zo mooi! Dit park is geen National Park maar de grond is eigendom van de Native Americans, die ook sieraden en andere spulletjes verkochten op meerdere plekken in het park. Het was erg interessant om met deze mensen te praten, en omdat er ook paarden te huur waren en we heel graag als echte cowboys (nouja, cowboy en cowgirl) wilden rijden boekten we een tocht met onze Navajo-tribe guide. En dat was super! We kregen twee mustangs, en omdat ik zei dat ik kon rijden kreeg ik natuurlijk weer een erg wild paard... en vervolgens gingen we gallopperend over de paden en op en neer op de zandduinen, ook Remco! En we zijn er niet afgevallen, dus dat zegt wel wat haha. Maar het was daar echt heel erg mooi, en dat het ging regenen hielp eigenlijk alleen maar mee aan de ervaring.

Ons volgende bestemming was Mesa Verde NP, waar Native tribes in 1300/1400 na Christus vele huizen in de canyons hebben gebouwd. Omdat de Native Americans niet bepaald zichtbaar zijn behalve de vele casino’s en in Navajo National Monument, was dit erg interessant. Niemand weet precies hoe en wat, maar in 600 na Christus bouwden de eerste mensen hun huizen in de muur van de canyons. Later gingen mensen op de rand van de canyon leven, maar in onze middeleeuwen zijn ze weer teruggegaan en hebben ze hele dorpen in de canyons gebouwd. Het is moeilijk te begrijpen hoe deze mensen hun huizen bereikten en waarom ze daar woonden. Er zijn verschillende theorieeen over oorlogen met andere tribes, maar het blijft heel erg apart om te zien. Net voordat we naar Mesa Verde gingen hadden we een stel Duitse hitchhikers opgepikt, wat erg gezellig was... behalve dat ze niet zo geinteresseerd waren in het park, haha.

Vanaf Mesa Verde was het eigenlijk te ver om in een keer door te rijden naar Denver waar Nora, een van de dochters van Joan woont... maar omdat het niet lukte om een camping te vinden en we meerdere keren achtervolgd werden door apart uitziende auto’s, waarbij de laatste keer behoorlijk eng was – het was ondertussen half elf en we reden een state park binnen om daar te slapen en werden toen achtervolgd door een rode auto die we voor lieten gaan, maar 13 mijl verderop ons opwachtte en toen heel sneaky naast ons parkeerde en de man die erin zat ons echt heel eng aanstaarde... In Colorado zijn natuurlijk de gunlaws en mag je ook nog eens vrij wiet roken en die combinatie beviel niet helemaal. We waren in ieder geval niet bepaald op ons gemak en hebben toen Nora gesmst dat we door gingen rijden – wat betekende dat we pas rond vijf uur ’s ochtends bij haar aankwamen. Ook werden we die nacht nog ergens aangehouden door de politie omdat we iets te hard reden (Remco zag een auto die ons achtervolgde en dacht, ik gas wel even door... maar dat was dus een sheriff) maar gelukkig kregen we alleen maar een waarschuwing.

We zijn een paar dagen in Denver bij Nora en Peter gebleven, en ook dat was heel erg gezellig! Ze hadden een heel groot huis met twee jonge kinderen, Connor en Kevin, en we zijn lekker uit eten geweest met het gezin in de zus van Nora, die ook Peggy heet (om het allemaal maar ingewikkeld te maken). Ook zijn we met hun gaan paardrijden, wat ook heel erg leuk was, en bij de neef van Remco’s oma Bart gaan barbequen. En omdat het moest van Tadjo zijn we een deepfried Twinky gaan eten, het bewijs zullen we met behulp van een foto bijvoegen....

Na Denver zijn we weer in de auto gestapt en zijn we vanuit Colorado weer teruggereden naar Utah, waar we de parken Canyonlands en Arches NP hebben bezocht, die praktisch naast elkaar liggen. Ook hier konden we weer geen camping vinden en hebben toen aan mensen gevraagd of we op de camping (die vol was) onze auto naast die van hun mochten zetten, en hoewel ze niet helemaal volledig overtuigd waren hadden we toch nog wel een gezellige avond... vooral omdat we die ochtend naar een hele coole wijngaarden buiten Denver waren geweest en heerlijke wijn hadden gekocht! Ook bleek de vrouw een nakomeling van Doc Holiday te zijn, die een rol speelde in het hele Tombstone-gunshooting event, dus dat was wel grappig.

Canyonlands vonden we heel erg mooi, maar Arches is in de VS echt een heel beroemd park en dat vonden we nogal overhyped... er waren, zoals de naam al zei, veel arches – ongeveer 3000. Wel waren er eeuwenoude muurschilderingen van de Native Americans te zien, en dat was heel erg vet! Onze volgende bestemming was Bryce canyon, wat weer een canyon was waar we er ondertussen wel al heel erg veel van hadden gezien maar de kleuren waren wel echt heel erg mooi. Ook hier hebben we gewandeld, hoewel helaas de ’wall street’ dicht was en we via een andere route weer omhoog moesten. Daarna zijn we doorgegaan naar Zion NP (tsja, we moesten toch iets met onze National Park pass en deze twee waren ons in Myanmar al aangeraden!) en hier hebben we het ’Angels Landing Trail’ gedaan, wat ook wel weer echt heel erg mooi was. We zijn niet zo heel erg lang bij Zion gebleven maar daarna doorgereden naar Las Vegas, wat natuurlijk wel echt even iets heel anders was... behalve dat ik toen dus inderdaad mijn schoenen bij de campground bij Zion NP had laten liggen en we, toen we eenmaal in Las Vegas aankwamen en naar de H&M waren geweest zodat we konden shinen in dure casino’s en hotels en niet onze Azie outfits aanhoefden, vanuit Nevada weer zijn teruggereden door Arizona naar Utah en weer rechtsomkeert zijn gemaakt. Ik wil hier graag een NB bijvoegen dat het 1. wel echt hele dure schoenen waren 2. met emotionele waarde en 3. ze heel erg zanderig waren en ik ze daarom even onder een boom had gezet maar we plotseling haast hadden omdat we een stroompje waren overgestoken om aan de andere kant van de rivier te kamperen en een andere auto moeite had terug te komen naar de weg zodat hij een sleepwagen had moeten bellen.... en Remco bang was dat het ook ons niet zou lukken en we het beter konden proberen als de sleepwagen nog in de buurt was. Natuurlijk lukte het ons wel – we hadden niet voor niets een Jeep met behoorlijk hoge suspension – maar het betekende wel dat ik m’n wandelschoenen vergeten was en we vervolgens drie uur moesten terug rijden zonder dat we wisten of ze er nog waren... maar ze waren er gelukkig en zes uur later konden we dan toch echt gaan slapen. Daarbij was de ervaring om van de pikzwarte woestijn de lichtmassa van Las Vegas aan te komen rijden een om nooit te vergeten... hoewel ik niet zeker weet of dat nou echt die zes uur waard was. Maar elk nadeel heeft z’n voordeel? Haha.

In Las Vegas hadden we de eerste avond een erg goedkoop hotel geboekt waar de gemiddelde leeftijd ongeveer in de 60 lag en voor de tweede en derde avond hadden we een erg luxe hotel wat een klein stukje van de strip lag. Natuurlijk hebben we een avond de ’Hangover tour’ gedaan, waarbij we alle hotels zijn afgegaan en overal een klein gokje hebben gewaagd, waarbij Caear’s palace natuurlijk niet kon ontbreken. Ook gingen we all in op 32 zwart, zoals Tadjo ons had gevraagd... hoewel dat in ons geval vijf dollar betekende haha. We hadden helaas niet erg veel geluk.

Natuurlijk zijn we ook nog bij de Hoover Dam geweest, iets wat niet echt kan ontbreken als je bij Las Vegas bent en de enige reden dat Las Vegas kan bestaan, en daarna zijn we van het middelpunt van ’civilisation’ teruggegaan naar niets... Death Valley. In deze droge woestijn, waar het over de 100 graden Fahrenheid was (echt heel erg warm!) hebben we gekampeerd, hoewel het zo hard waaide dat de borden letterlijk onder je vandaan waaiden bij het eten. De volgende dag zijn we door een zandstorm gereden (dat vond Remco grappig... ik iets minder) richting Yosemite, waar we terecht kwamen in de sneeuw en wat betekende dat we in een paar uur van 100 ineens naar 28 graden Fahrenheid gingen met meters hoge sneeuw.... Er was sinds 7 jaar niet meer zoveel smeltwater in Yosemite geweest, en de watervallen waren dan ook echt enorm! Yosemite was heel erg mooi, helaas geen beren gezien maar wel heel cool gewandeld. Ook hebben we de Seqoia grove bezocht, een van de weinige plekken waar deze enorme bomen groeien!

Vervolgens konden we weer in een bed slapen en douchen bij Edwin en Ann in Fresno, waar we een heerlijke (sportieve) tijd hebben gehad! Ook hadden we een klein feestje waarbij Joan en Paul onder andere ook kwamen, dus het was erg gezellig om hun weer te zien. Zoals op facebook te zien hebben we veel gefietst met Paul en daarnaast zijn we naar een hele speciale BBC voorstelling in de bioscoop van 400 jaar Shakespeare geweest, wat heel leuk was! (En gepresenteerd door een van mijn lievelingsacteurs David Tennant). Vanuit Fresno zijn we doorgereden naar San Francisco, waar we onze goede vriend Martin weer hebben gezien waarmee we bijna drie weken in Vietnam hebben rondgereisd! Dit was echt heel erg gezellig, en hij had een dag voor ons vrijgenomen om ons een rondleiding te geven bij Google HQ en de pier van San Francisco te bezoeken. Dit was erg leuk, ook omdat we een oude arcade vonden waar vele mechanische spelmachines en computers stonden van ongeveer 50 jaar geleden! Ook natuurlijk de Californian Sealions bezocht, Alcatraz gezien waar we helaas niet inkonden omdat je dat maanden van te voren moet boeken, de Golden Gate bridge gezien, Lombert St. afgereden en het trammetje bekeken – en als slagroom op de taart een gaybar bezocht, want... San Francisco, woo! De volgende dag zijn we nog heerlijk sourdough bread gaan brengen naar Martin die bij Google op het kantoor in San Fran zelf werkt, waarbij we nog een geheime bar hebben ontdekt die was gelabeld als ’broom closet’... het is wel wat hoor, werken bij Google! Daarna via de universiteit van Berkeley naar Hwy 1 gereden, die een prachtige weg langs de kust vormt... we hadden die avond natuurlijk weer moeite met een parkeerplek vinden dus hebben op een illegale plek op de camping gestaan die eigenlijk vol was waarna we door Redwood NP, waar meer van de Seqoia trees staan, naar Portland zijn gegaan. Daar hadden we via PK een heel mooi Mariott hotel geboekt, waar we heerlijk konden bijkomen in een kamer die groter was dan Remco’s studentenkamer... met echte keuken! Ook gebruik gemaakt van het verwarmde zwembad en de hottub, wat een luxe. Op mijn verjaardag zijn we vervolgens naar Seattle gereden, en hoewel we eigenlijk via Forks wilden gaan (van Twilight...) zijn we uiteindelijk alleen langs de high school gereden wat in Portland is opgenomen, via de vulkaan Mt. Helens gereden, hebben in de namiddag verjaardags-Chinees gegeten wat zulke grote porties was dat je er nog drie dagen van kon eten en kwamen ’s avonds bij PK en Kirsten aan, die slingers hadden opgehangen. Remco had er samen met hun voor gezorgd dat er een taart was, en dat was heel erg lief!

Nu zijn we nog wat fijne dagen bij PK, Kirsten, Megan en Addison. Gisteren zijn we met Kirsten Seattle in gegaan en naar Pike’s market geweest (heel gezellig!) en vanavond gaan we de auto inleveren. Nog twee weken en dan zijn we thuis, maar we hebben het hier nu nog even heerlijk en zien uit naar Wiese en New York!

Heel veels liefs,

Daila en Remco